کاربرد زبان کودک مبتلا به اوتیسم

اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم در به کار گرفتن دامنه توجه مشکلاتی دارند؛ همچنین ممکن است اختلالهای نقص توجه آنها تحت درمان قرار بگیرد.
سه‌شنبه، 2 مهر 1398
تخمین زمان مطالعه:
موارد بیشتر برای شما
کاربرد زبان کودک مبتلا به اوتیسم
کودکان مبتلا به این اختلالها در به کار بردن زبان به روش طبیعی مشکلاتی دارند، بخصوص در موقعیتهای اجتماعی، که جنبه عملی نامیده می شود. آنها ممکن است شوخ طبعی کلام را نفهمند، و در تعبیر اظهارات چهره ای و زبان لهجه ای، مشکلاتی داشته باشند. «شما دردی در گردن من هستید!» برایشان به این معناست که آنها به گردن شما آسیب رسانده اند. تماس چشمی آنها ممکن است ناپایدار باشد و کودک ممکن است هنگام صحبت کردن با دیگران، خیلی دور یا خیلی نزدیک بایستد. برای این کودکان، اغلب مشکل است بفهمند دیگران نمی دانند آنها به چه فکر می کنند و همچنین زبانشان اغلب بی هدف (پریشان) است و برای شنونده سخت است که بفهمد کودک درباره چه صحبت می کند. اغلب در بازی با کودکان دیگر مشکلاتی دارند، چنانکه کودکان مبتلا به این اختلالها تمایل دارند به شیوه ای یک طرفه بازی کنند و صحبت کنند)، خود اظهاری دارند اما واقعا در پاسخهای سایر کودکان یا علایق آنها، مورد علاقه قرار نمی گیرند. کودکان مبتلا به این اختلالها، مشکلاتی در پردازشگری صحبتی که با آنها می شود دارند، همچنین ممکن است در آنچه آنها می شنوند، اختلال تفسیری داشته باشند. گاهی اوقات ممکن است با جمله ای با ساختار خوب صحبت کنند و صدای آنها کاملا طبیعی باشد. برخی دیگر ممکن است خیلی زیاد صحبت کنند، اما ساختار جمله آنها ممکن است تا حدی ضعیف و گیج کننده باشد. («بدهید به من فقط آن چیزی را که بالای آن گذاشته اید!») معمولا کودکان مبتلا به اختلالهای خفیف تر، یک فرهنگ لغت بسیار خوب برای نامگذاری با اشاره کردن به تصاویر دارند، اگر چه در به کار بردن آنها (بازیابی کلمه) در مباحثه ممکن است مشکلاتی داشته باشند. اغلب آنها خوانندگان خوبی هستند، اگر چه ممکن است آنچه را می خوانند، نفهمند.
 
اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم /PDD در به کار گرفتن دامنه توجه مشکلاتی دارند؛ همچنین ممکن است اختلالهای نقص توجه آنها تحت درمان قرار بگیرد. به علاوه، ممکن است برای اختلال وسواس - اجباری یا اضطراب، تحت درمان قرار بگیرند. نظر به اینکه نیاز آنها برای عادی سازی و یکنواختی، گاهی اوقات ممکن است آنها را از پا درآورد، داروهای جدید برای طیف اختلال اوتیسم /PDD در تمام ایام تحت آزمایش وتحقیق قرار دارد.
 
اگر چه بین اوتیسم و PDD تفاوت وجود دارد، آنها ویژگیهای مشابه بسیاری دارند. تشخیص ها به وسیله یک روانشناس، پزشک، و ایا تیم متخصصان (از قبیل آسیب شناس گفتار و زبان) پس از مصاحبه با والدین و معلمان، مشاهده کودک، و اجرا کردن تستهای آزمونهای رسمی، انجام می شود. شدت و طبیعت رفتارهای ارائه شده، در تفاوت گذاری میان هر یک از انتخابها کمک می کند.
 

بروز اختلال طیف اوتیسم/ اختلالهای تحولی فراگیر

تعداد کودکان مبتلا به این اختلالها در ده سال گذشته رشد یافته و نرخ رشد هشداردهنده ای داشته است. این اختلال، در رتبه سوم شایع ترین اختلال تحولی دوران کودکی قرار دارد و از هر پانصد کودک، یکی تحت تأثیر قرار می گیرد (مراکز کنترل و پیشگیری، ۱۹۹۷). مطمئنا تجارب من این افزایش باور نکردنی را تأیید می کند. در حالی که ما به عنوان متخصص مطمئنا در وظیفه تشخیص کودکان مبتلا به شکلهای خفیف اوتیسم /PDD موفق تر هستیم، معیار تشخیص اوتیسم کلاسیک خیلی موارد را بیشتر از سالهای قبل شامل می شود و این افزایش را نمی شود توضیح داد.
 
بسیاری از والدین گزارش داده اند کودکانشان تا زمان به کار بردن آنتی بیوتیک یا واکسن بین ۱۵ تا ۲۴ ماهگی، تحولی طبیعی داشته اند. بعضی راهنمایی ها این اعتقاد را ایجاد می کند که بین از کارافتادگی یا ضعف در سیستم ایمنی بدن، ارتباط وجود دارد.
 
برخی گزارش داده اند از ابتدای تولد متوجه رفتارهای شبه اوتستیک (درخودماندگی) در فرزندانشان شده اند. این مشکل برخی را به این باور سوق داده که ویروسی در دوران بارداری باعث این قضیه شده است. در عین حال، برخی به احتمال یک ارتباط ژنتیکی معتقدند، زیرا گاهی اوقات در یک خانواده بیش از یک کودک مبتلا به اوتیسم وجود دارد. فرضیه دیگری که وجود دارد، این است که علت مشکل مخاطرات محیطی است، زیرا برخی اوقات به نظر می رسد این مشکل در فضاهای جغرافیایی خاصی رخ می دهد. همچنین، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کودکان دارای مشکلات روده ای هستند؟ معمولا اسهال) زیرا پس از آنکه اختلالهای روده ای تشخیص داده شد، رفتار اوتیستیک آنها بهبود یافت؛ چه از طریق ترشح یا از طریق تغییرات بنیادی رژیمی. برخی به این اعتقاد سوق پیدا کرده اند که بین نظام هاضمه و اوتیسم ارتباطی وجود دارد. در اثر حاضر، عمیقا عقیده بر این است که برای این اختلال علل ناشناخته متنوعی وجود دارد.
 
رویکردهای بسیار متعدد درمانی، آموزشی و دارویی Pharmacological برای کمک به کودکان مبتلا به درخودماندگی بر اساس بیشترین علایم شایع Prevalent symptoms ، شدت، اعتقادات والدین و منابع مالی، مورد استفاده قرار می گیرد. بسیاری از این درمانها کمک می کنند، لیکن با درجات بسیار متفاوت. بسیاری از آنها گران یا خیلی وقت گیرند Time-consuming و ممکن است فقط بهبود اندکی را نشان دهند. هنوز تاحدودی مشکل است پیش بینی شود چه کودکانی به چه رویکردی پاسخ می دهند. بنابراین، گاهی اوقات رویکرد آزمون و خطا، همراه با ترکیبی از مداخلات مختلف، مناسب ترین رویکرد است. از آنجا که هر کودکی منحصر به فرد است، شیوه واحد پذیرفته شده‌ای برای درمان این کودکان وجود ندارد و همان گونه که در این نوشتار مطرح می شود، برای درخودماندگی درمان کامل وجود ندارد.
 
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390


مقالات مرتبط
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
مقالات مرتبط