آموزش یکپارچه سازی شنیداری و آیروبیکهای شنیداری دیجیتال با آموزش ویژه ای توسط متخصصان و اغلب متخصصان شنوایی، اجرا می شود. آیا کودک در زیر و بم های مشخصی از صداها نا آرام به نظر می رسد؟ آیا به نظر می رسد کودک در فرکانسهای مشخص «خیلی خوب» می شنود؟ برخی گمان می کنند این حساسیت مفرطه به برخی از صداها و فرکانسها باعث می شود کودک کمتر صحبت کند، نجوا کند و وقتی دیگران با کودک صحبت می کنند، در مقابل شنیدن مقاومت کند. این آموزش شامل واداشتن کودک در شنیدن با دقت قطعات انتخاب شده موسیقی با هدفون برای مدت ده روز و روزی دوبار است. بسیاری از والدین گزارش داده اند کودکشان پس از قرار گرفتن تحت این آموزش، در مقابل صداهای بلند کمتر منفعل بوده و به آنچه مردم می گویند، حساس تر می شوند. همچنین، گفته می شود آموزش به بهبود تحمل کودک نسبت به صدای خودش منجر شده و نتیجه آن افزایش استفاده از زبان است (هرچند این امر بیشتر در گزارشهای غیررسمی ذکر شده است تا تحقیقات رسمی). در عین حال، برخی از اولیا نیز هیچ تغییر قابل توجهی را گزارش نکرده اند. این درمان، گران است و بیش از هزار دلار هزینه دارد. آیروبیک های شنیداری دیجیتالی که شکل دیجیتال شده آموزش یکپارچه سازی شنیداری است، جدیدتر است.
برخی از توصیه‌های تکمیلی در درمان کودک درخودمانده عبارتند از: فعالیتهای تحلیل رفتاری کاربردی لواسا را به صورت مجزا آموزش دهید. تغییرات رژیمی (شامل رژیم بدون لبنیات و بدون مواد چسبنده گندم) و درمان حساسیت. ویتامینها (نظیر B6) تغذیه مکملهای غذایی .مصرف مواد هورمونی .
آموزش کودکان دچار اختلال های، در یک موقعیت کلاسی با بیشترین حد ممکن با کمترین محدودیت، با قوانین و تحقیقات IDEA بر آموزش کودکان دارای ناتوانی، تا حد امکان در کلاسهای عادی همراه با کلاسهای آموزش ویژه تأکید داشته است و تنها در موارد اختلال بسیار شدید، با انتقال آنها از کلاسهای عادی موافق است. قانون IDEA در سال ۱۹۹۹ تصویب شد، این قانون به جای کلاس جداسازی شده، در صورت لزوم استفاده از وسیله کمکی و اعمال اصلاحات را مورد توجه قرار می دهد. در واقع، بهترین جنبه در هر برنامه گفتاری یا زبانی برای کودک دچار ASD / PDD ایجاد فرصتهایی برای تعامل اجتماعی است.اغلب، بدین دلیل که یکی از والدین یکپارچه سازی را آغاز می کند، کودکان در خودمانده به طور فزاینده ای با موفقیت در کلاسهای هماهنگ شده ادغام می شوند. کودکان ASD / PDD در مورد آنچه باید در هر موقعیت اجتماعی بگویند و انجام دهند، نیازمند انتظار شفافی هستند. این امر، به تمرین آداب اجتماعی در برخورد با همتایانی (همسالانی که به طور طبیعی تری پاسخ می دهند، کمک می کند. ابداع کارتهای سرنخ دارای تصاویر، در شناخت چگونگی پاسخ دادن به موقعیتهای متنوع، کودک را یاری می دهد. به هر جهت، کلید یکپارچه سازی، تربیت معلم با کفایت، پشتیبانی کلاسی (اغلب مستلزم وسیله کمک آموزشی است) آموزش ویژه تکمیلی (مرور کردن مفاهیم مهم، به معلم کمک می کند تا بتواند با اصلاح آموزش و تکالیف، رشد مهارتهای اجتماعی را تسهیل کند)، و انتظار واقع بینانه والدین است. یک برنامه مشهور که TEACCH نامیده می شود (به منابع اطلاعات پیرامون درخودماندگی PDD در ضمیمه الف مراجعه کنید)، این برنامه با سازماندهی فعالیتهای کلاسی و عادی کردن امور، به نحوی که کودک بتواند بفهمد و مشارکت کند، به کودک کمک می کند. گروه تدوین برنامه آموزش انفرادی (که شامل والدین نیز می شود) در مورد آنچه حق کودک شماست، تصمیم می گیرد. یکپارچه سازی، علاوه بر افزایش مهارتهای تحصیلی، محیطی را برای آموختن و تمرین مهارتهای زبانی اجتماعی فراهم می سازد، لذا باید درمان گفتار و زبان، بخشی از این برنامه باشد. در مورد کودکان دچار مشکلات متوسط، مناسب تر است درمان یا در گروه های کوچک یا به طور مستقیم در کلاس اجرا شود.
والدین باید دوشادوش معلمان تلاش و کمک کنند کودک در حد ممکن به اندازه فعالیتهای معمولی لذت ببرد. همچنان معمولی برخورد کنید. چنانچه شک دارید کودکتان شما را درک نمی کند، آنچه را می گویید، همان گونه که می گویید، بنویسید. اگر کودکتان به سختی درک می کند که پس از رفتن شما به فروشگاه، می تواند شنا کند، تصاویر آن را ترسیم و به ترتیب شماره گذاری کنید. یک) ما به مغازه می رویم. دو) ما به شنا می رویم اگرچه به نظر می رسد حواس کودکتان پرت است یا رویش را بر می گرداند، اما اطلاعات اغلب دریافت می شوند. کودکان درخودمانده، مشکلات شنیداری جدی دارند. هرگاه تردید داشتید، بنویسید و ترسیم کنید.
منبع: مشکلات گفتاری، زبانی و شنیداری کودکان، پاتریسا هاماگوچی، نادر باقری،علی غنایی، چاپ اول، انتشارات آستان قدس رضوی، مشهد 1390
