درست است که فن نویسندگی بر اثر تمرین در نوشتن و خواندن و اندیشیدن فراهم می آید، اما هر کسی می تواند آنچه به ذهن و یادش آمده است را بنویسد. سپس با ویرایش یا بازنویسی نادرستی نوشته را زدود.
مهم این است که چیزی بنویسیم، هر چند نوشته ما در سنجش با نوشته یک نویسنده، ناچیز باشد. پس از نوشتن خاطره یا نامه ای برای یکی از دوستان یا دل نوشته ای برای خلوتمان، احساس می کنیم که چیزی را از نیستی به هستی در آورده ایم. همین احساس توانمندی - که ما را آرامش می بخشد - بسیاری از آسیب های ذهنی و روانی را از وجودمان دور می کند.
نوشتن و حتی بی هدف نوشتن، اثر مثبت روانی در پی دارد. تخلیه شدن از انرژی های منفی ای را که در کاغذ مچاله شده در دستان بوده و آن را پرتاب کرده اید، نادیده گرفته اید؟ اگر همان کاغذ را با نوشته هایتان سیاه نمی کردید، پس از نوشتن، لحظه های سپید و روشن نداشتید. من در زندگی ام، حتی درین پیرانه سر، هماره از آن لحظه های سبز و سرشار بعد از نوشتن ها انرژی می ستانم و خداوند را به خاطر عطا کردن آن نسیم های روح نواز آرامش سپاس میگزارم. هر واژه و حرفی که روی کاغذ می نویسید، نوعی تخلیه فشار روانی است.
روزی برای دیدار دوست پزشکی به مطب او رفتم. تا چشمش به من افتاد، گفت: حال ما را نمی پرسی؟ لبخند زدم و گفتم: مگر چه شده؟ خندید و گفت: سکته کردم، اما به خیر گذشت!
روی صندلی مهمان نشستم و گفتم: مگر پزشک ها هم سکته می کنند آقای دکتر؟ خودنویسش را برداشت و گفت: بله! ولی نویسنده ها سکته نمی کنند! چون قلم را به دست می گیرند و می نویسند: آه!
حالا روی کاغذی واژه «آه» را نوشته بود. بعد گفت: ما فرصت نوشتن و حتی فرصت نوشتن یک آه را از خودمان گرفته ایم.
همسران، به ویژه همسران جوان، با داشتن دفترچه ای برای خاطره نویسی، می توانند یادگارهای زیبایی از دوران آغازین پیوندشان داشته باشند. و گه گاهی که آسمان زناشویی را ابرهای سیاه فرا می گیرد و بوی یأس به مشام می آید، ورق زدن دفتر خاطرات عاشقانه، سبب زدودن سیاهی اندوه می شود.
زمان چنان شتابان می گذرد که گویی نبوده است. همسران جوان، باید این باور را داشته باشند که دیر یا زود، همسران میان سالی خواهند بود. آیا درست است که در بهار عمر و زندگی مشترک، به سلامت جسم و روان همسر خویش نیندیشیم؟ همسران شایسته کسانی هستند که همواره مراقب جسم و جان یکدیگر بوده و از آسیب پذیری آنها پیشگیری می کنند.
همسران موفق، همواره اهل مطالعه و کتاب هستند و در حد توان مالی شان، کتابخانه ای شخصی دارند و بخشی از اوقات فراغت خود را در کنار کتاب های‌شان سپری می کنند. زن و مرد کتاب خوان، وقت خود را ارج می نهند و از کوشش های ناساز با رشد فکری و روحیشان پیشگیری می کنند. هر برنامه کتاب خوانی - حداقل نیم ساعت در طول شبانه روز - ذهن زنان و مردان را باز و فعال می سازد. بدین سان، مطالعه بسترساز اندیشه ورزی خواهد شد.
پندار مان این نباشد که باید ساعت ها کتاب خواند و یا کتاب های پرحجم و علمی را خرید و خواند. مقصود این است که دقایقی چند در طول شبانه روز را به خواندن کتاب مورد علاقه خود اختصاص دهیم، اما همین زمان کم نیز، نباید بدون برنامه مشخصی باشد، چرا که ناپایدار خواهد بود.
در کنار کتابخوانی روزانه، نوشته ها و به تعبیر دیگر، دل نوشته ها از یک سو در زمان نوشتن سودمند است و از دیگر سو، در زمان خواندن. در حقیقت، نوشتن برای دل خویشتن را باید حرکتی اعجاز آفرین به شمار آورد، زیرا گاهی زمینه کاهش بار اندوه را همراه دارد و گاهی زمینه افزایش اعتماد به خویشتن و امید به زندگی را.
به راستی، چرا قلم و نوشتن را از خویشتن و خانواده دریغ کرده ایم؟ آیا این رفتار، نمودار احساس بی نیازی ما به دانستن و آفریدن نیست؟
چه کسی گفته نوشتن، کاری حرفه ای است و مخصوص گروه نویسندگان هست؟ هر کسی از هر گروهی می تواند احساس های درونی اش را روی کاغذ بیاورد و از تأثیرهای مثبت روانی و ذهنی آن برخوردار گردد. این پندار نادرست را، که ما بلد نیستیم، یا اگر چیزی بنویسیم، دیگران ما را به ریشخند می گیرند باید از خودمان دور کنیم.
اصلا مگر قرار است که ما دل نوشته های خود را به هر کسی نشان بدهیم؟ آیا آنها که نوشته های ما را می خوانند و داوری می کنند، نوشته های زیباتری دارند؟ باید کار نوشتن را آسان گرفت، به آسانی آب نوشیدن. باید در خلوت، حرف دلمان را بنویسیم، تا سبک شویم.
همسر جوان یا میانسال و حتی کهن سالی که احساس خود را روی کاغذی روان می سازد، رفتارش با همسر و فرزند و دوست و همسایه، آکنده از مهر و آرامش است. او به مرغ آزاد شده از قفس می ماند که هوای پرواز دارد و توان اوج گرفتن.
انسان در میانسالی و کهن سالی، دچار حالاتی می شود که نوشتن و خواندن، می تواند همراه آرامش بخش او شود. از این رو، همسران جوان باید از اکنون، برنامه نوشتن داشته باشند.
منبع: بایسته های زناشویی، ابوالفضل هدایتی فخر داوود، قم: موسسه بوستان کتاب، 1393.
