از بوي بديع و از نسيم خوش
شاعر : منوچهري
چون نافهي مشک و عنبر تري |
|
از بوي بديع و از نسيم خوش |
چون قصر ملک محمد قصري |
|
وز رنگ و نگار و صورت نيکو |
قطب کرم و نتيجه حري |
|
مير اجل مظفر عادل |
با زهرهي شير و عفت زهري |
|
با چهرهي ماه و طلعت زهره |
دريافته طبع بري و بحري |
|
برداشته زرق مهتر و کهتر |
افزون به نسب ز تيمي و بکري |
|
افزون به شرف ز شرقي و غربي |
از بددلي و بدي و بدمهري |
|
بريده چو طبع ممن از مرتد |
بر مهرهي پشت شير نر بگري |
|
با مهرهي آهنين دبوس او |
در پيش رخش ز کوکب دري |
|
گر سنگ ده آسيا فرو افتد |
کس را نبود دلي بدين نري |
|
از پس نجهد دلش به يک ذره |
پيرامن او پلنگ يا ببري |
|
ور زانکه بغردي بناگاهان |
از ننگ حقارت و ز بيقدري |
|
زان جانب خويش ننگرد زين سو |
ميري، ملکي، ستاره و بدري |
|
ميرا! ملکا! ستاره و بدرا! |
ور يسر کسي طلب کند، يسري |
|
گر يمن کسي طلب کند، يمني |
چونانکه تو صف آهنين دري |
|
ديوانه طناب کاغذين ندرد |
تو سنگ بزرگ آسيا بري |
|
چون تيغ که شاخ گندنا برد |
همتاي لبيد و اوس بن حجري |
|
آنگاه که شعر تازي آغازي |
استاد شهيد و مير بونصري |
|
وانگاه که شعر پارسي گويي |
با تيغ، به رزم، شر بر شري |
|
با جام به بزم، خير برخيري |
چون حارث ابن ظالم المري |
|
در حرب، هزار کيميا داني |
تا هست وفاق طبعي و دهري |
|
تا هست خلاف شيعي و سني |
اندر عرب و عجم يکي مقري |
|
تا «فاتحةالکتاب» برخواند |
در دايرهي سپهر بيغدري |
|
در دولت فرخجسته آزادي |
با لالهي لعل و با گل خمري |
|
نوروز درآمد اي منوچهري |
بگشاده زبان رومي و عبري |
|
مرغان زبان گرفته را يکسر |
يک مرغ سرود ماورالنهري |
|
يک مرغ سرود پارسي گويد |
در زمزمه شد چو موبدان، قمري |
|
در زمجره شد چو مطربان، بلبل |
ماند ورشان به مقري بصري |
|
ماند ورشان به مقري کوفي |
در رفت به هم به رقص با کدري |
|
در دامن کوه، کبک شبگيران |
خميده کشيد الف ز بيصبري |
|
بر پر الفي کشيد و نتوانست |
از بيقلمي و يا ز بيحبري |
|
بر پربکشيد هفت الف يا نه |
با مردم روستايي و شهري |
|
طوطي به حديث و قصه اندر شد |
از بيرم سرخ و از گل حمري |
|
پيراهنکي بريد و شلواري |
شلوار چو آستين بوعمري |
|
پيراهنکي بيآستين، ليکن |
با زلف اياز و ديدهي فخري |
|
هدهد چو کنيزکيست دوشيزه |
بيگيسو يکي دراز از غمري |
|
بر فرق زدهست شانهاي شيزين |
ماند به جميل معمر عذري |
|
بر شاخ درخت ارغوان بلبل |
شاعر نبود بدين نکو شعري |
|
بي وزن عروض شعرها گويد |
دراج مسمط منوچهري |
|
طاووس مديح عنصري خواند |
بر ريخت قرابهي مي حمري |
|
بر برگ سپيد ياسمين تر |
برگردن کوتهش ز پر عطري |
|
جنبيد سر خجسته نتواند |
افسرده شد از نهيب کم عمري |
|
خون دل لاله در دل لاله |
بر يک تن خرد نرگس بري |
|
صد گردنک زبرجدين ديدي |
شش گوش بر او ز سيم هل تدري؟ |
|
زرين سرکي فراز هر گردن |
گلنار نگر بدان نکوچهري |
|
شمشاد نگر بدان نکوزلفي |
پيرايهي دره و زيور عصري |
|
اي تازه بهار! سخت پدرامي |
با نور و ضياء ليلةالقدري |
|
با رنگ و نگار جنت العدني |
|