که داراي دهرست و دادار مولي |
|
به نام خداوند يزدان اعلي |
به فرمان او هر چه علوي و سفلي |
|
مليک سماوات و خلاق ارضين |
فکندم بر او نطع و دلو و مصلي |
|
نشستم بر آن ناقهي آل پيکر |
نشستهست ديوي به زير هر اصلي |
|
سپردم بدو من قفاري که گفتي |
به هر گوشه از ميغ، به زير هر اصلي |
|
به هر جانب از برف بر کوه صدي |
ز کف گشته هر آبگيري چو طبلي |
|
ز خس گشته هر چاهساري چو خوري |
شده ماه بر چرخ مانند نعلي |
|
سم اسب در دشت مانند ماهي |
مرا بر سر بارکش کرده کهلي |
|
شبي پيشم آمد که از خود برون شد |
به للي پيوسته هر سهل و جبلي |
|
شبي پاي طاووس در بر کشيده |
ز مرجانش مهره، ز للش خصلي |
|
فلک همچو پيروزه گون تخته نردي |
شده نسر طاير چنان شاخ نخلي |
|
شده نسر واقع بسان سه بيضه |
کهن دختر نعش مانند قفلي |
|
مهين دختر نعش چون صولجاني |
سها هم بکردارهي چشم نملي |
|
جدي هم بکردارهي چشم رنگي |
شده فرقدانش چو دو خد ليلي |
|
شده شعريانش چو دو چشم مجنون |
مه منکسف همچنان سم بغلي |
|
مه صبحگاهي چنان قرن ثوري |
شده مشتري همچو بيجاده لعلي |
|
شده زهره مانند ياقوت سرخي |
ز نثره نثاري وطرفه چو حملي |
|
دو پيکر چو تختي و اکليل تاجي |
که پيکانها پيش و پنهانش نبلي |
|
ثريا چنان دستهي تير بسته |
مجرهي هميدون چو سيمين سطبلي |
|
دم گرگ چون پيسه چرمه ستوري |
و يا چون مرصع به ياقوت رطلي |
|
عوايد چو يک خوشه انگور زرين |
و يا چون ز چرخي فروهشته حبلي |
|
شهب همچو افکنده از نور نيزه |
چو دانا که يازد به جدي ز هزلي |
|
سپردم بدين ناقه چونين قفاري |
چو وعري بريدم رسيدم به سهلي |
|
چو سهلي بريدم رسيدم به وعري |
چراغ هدايات و نور تجلي |
|
بر اميد ديدار استاد فاضل |
همش نام پيغمبر رب اعلي |
|
همش کنيت نيک و هم نام فرخ |
نيامد به افضال او هيچ فضلي |
|
يکي نامداري که از پشت آدم |