چو آشفته بازار بازارگاني |
|
جهانا چه بدمهر و بدخو جهاني |
به بدنامي خويش همداستاني |
|
به درد کسان صابري اندرو تو |
سراسر فريبي، سراسر زياني |
|
به هر کار کردم ترا آزمايش |
هماني هماني هماني هماني |
|
و گر آزمايمت صدبار ديگر |
فروتر کس، آن کش تو برتر نشاني |
|
غبيتر کس، آن کش غنيتر کني تو |
نه ارمان آن کم تو دل نگسلاني |
|
نه اميد آن کايچ بهتر شوي تو |
نترسي که يک روز ويران بماني |
|
همه روز ويران کني کار ما را |
چو برخيزد آمد شد کارواني |
|
نداني که ويران شود کاروانگه |
وليکن يکي شاه بيپاسباني |
|
تو شاه بزرگي و ما همچو لشکر |
يکي را دوباره دهي بيستگاني |
|
يکي را ز بن بيستگاني نبخشي |
بعمدا تو ديوانهاي يا نداني |
|
بود فعل ديوانگان اين سراسر |
خورنده نديدم بدين بيدهاني |
|
خوري خلق را و دهانت نبينم |
ازيرا درازت بود زندگاني |
|
ستاني همي زندگاني ز مردم |
مگر کاتفاقي کند آسماني |
|
نباشد کسي خالي از آفت تو |
شود بيشتر با تومان مهرباني |
|
تو هر چند زشتي کني بيش با ما |
تو معشوق ممشوق ما عاشقاني |
|
نداني که ما عاشقانيم وبيدل |
وگر چند دين و دل ما ستاني |
|
اگر چند جان و تن ما گدازي |
اگر چند ما را هميبگذراني |
|
بناچار يکروز هم بگذري تو |
که پيش تو آيم ز پيشم براني |
|
مرا هر زمان پيش خواني و هر گه |
گر انجيل و توراة پيشم بخواني |
|
به زرق تو اين بار غره نگردم |
چرا خدمت تو کنم رايگاني |
|
خريدار دارم من از تو بسي به |
تو خود خادم تاج عمرانياني |
|
خريدار من تاج عمرانيانست |
کز ايزد بقا خواهمش جاوداني |
|
رئيس ميد علي محمد |
همان عدل او عدل نوشيرواني |
|
همان سهم او سهم اسفندياري |
به پيغمبري اوفتاد از شباني |
|
شنيدم که موسي عمران ز اول |
رسد زين رياست به صاحبقراني |
|
بعمدا علي بن عمران به آخر |
که گشتاسب تيري و رستم کماني |
|
الا اي رئيس نفيس معظم |
ثقيل الرکاب و خفيف العناني |
|
کثير الثواب و قليل العتابي |
نه مرد طعامي که مرد طعاني |
|
نه مرد شرابي که مرد ضرابي |
نکردهست کس حمري و بهرماني |
|
شنيدم که ريگ سيه را به گيتي |
بکردي به شمشير حمراي قاني |
|
تو در روز هيجا سويداي جنگي |
که ريگ سيه را کند ارغواني |
|
چو شمشير تو رنگرز من نديدم |
وگر جان هميشه بماند، تو جاني |
|
اگر عقل فاني نگردد، تو عقلي |
ز محنت رهاني، به دولت رساني |
|
ز نادان گريزي، به دانا شتابي |
به حق کريمي، به حق جواني |
|
عتابي کنم با تو اي خواجه بشنو |
بود سيرت و شيمت خسرواني |
|
سخنهاي منظوم شاعر شنيدن |
نپرهيزي از دردسر وز گراني |
|
اگر چه رهي را تو کهتر نوازي |
اگر چند از دست خود برپراني |
|
من ايدون چو بازم که زي تو شتابم |
چو قصد عراقي کند قيرواني |
|
من از منزل دور قصد تو کردم |
فروهشته دو لب، چو لفج زباني |
|
نشستم بر آن بيسراک سماعي |
تو گويي يکي محملي مولتاني |
|
يکي جعد مويي، هيوني سبکرو |
چو يوز از زمين برجهد، کش جهاني |
|
تکاور يکي، خارهدري، که گفتي |
که ناگه ازو برکشي هندواني |
|
زبان در ميان دو لب چون نيامي |
ابا رنج بسيار و بس ناتواني |
|
بريدم شب تيره و روز روشن |
چو نزديک هارون، صريع الغواني |
|
رسيدم به نزديک تو شعر گويان |
رها گردم از محنت اين جهاني |
|
به اميد آن تا کنم خدمت تو |
سوي هوذة بن علي اليماني |
|
شنيدم که اعشي به شهر يمن شد |
به شيرين معاني و شيرين زباني |
|
بر او خواند شعري به الفاظ تازي |
هر اشتر بسان کهي از کلاني |
|
يکي کاروان اشتر گشن دادش |
به مدحتگري بونواس بن هاني |
|
شنيدم که سوي خصيب ملک شد |
به ياقوت و بيجاده و بهرماني |
|
به يک بيت مدحت دهانش بياکند |
بيامد به بغداد در شعر خواني |
|
عليبن براهيم از شهر موصل |
بواصل دو سه بدره از زر کاني |
|
بدادش همانگه رشيد خليفه |
بيامد منوچهري دامغاني |
|
سوي تاج عمرانيان هم بدينسان |
از آن پادشاهان بري بيگماني |
|
تو زان پادشاهان همينيستي کم |
به همت از ايشان فزوني تو داني |
|
اگر کمتري تو ازيشان به نعمت |
به باب مديح و به باب معاني |
|
نه من نيز کمتر از آن شاعرانم |
از آنان فزونم به شيرين زباني |
|
وگر کمترم من از ايشان به معني |
که باشد بدان مر ترا بازماني |
|
نه نيز از تو آن خواسته چشم دارم |
بدين خاصگانت يگان و دوگاني |
|
من از تو همي مال توزيع خواهم |
به توزيع کردي مرا ميزباني |
|
بينديش از آن روز کاندر مظالم |
نبايد که بگريزد از ميهماني |
|
کسي کو کند ميزباني کسي را |
الا تا برويد گل بوستاني |
|
الا تا ببارد سرشک بهاري |
به رود غواني و لحن اغاني |
|
بزي با اماني و حور قبايي |
ابوالشيص اعرابي باستاني |
|
بر آن وزن اين شعر گفتم که گفتهست |
غراب ينوح علي غصن بان |
|
اشاقک و الليل ملقي الجران |