يکي رهت بنمايم اگر بدان بروي |
|
يکي سخنت بگويم گر از رهي شنوي |
برو بدان ره تا جاودانه شاد بوي |
|
سبوي بگزين، تا گردي از مکاره دور |
تويي که چشمهي خورشيد را به نور ضوي |
|
ايا کريم زمانه! عليک عينالله |
تويي که کاشف مکروه اين زمانه شوي |
|
تويي که فاتح مغموم اين سپهر بوي |
برآسمان بر، استارگان شوند شوي |
|
اگر ز هيبت تو آتشي برافروزند |
به مردمي گروي گر همي به کس گروي |
|
به نيکويي نگري، گر همي به کس نگري |
ثواب جنت آنجا بود، کجا تو بوي |
|
عذاب دوزخ، آنجا بود کجا تو نيي |
دوند زي تو همه کس، تو زي کسي ندوي |
|
برند آن تو هر کس، تو آن کس نبري |
تو آن زمانه قوامي که آفتاب توي |
|
اگر قوام زمانه برآفتاب بود |
دروغ بر تو نگنجد، جو بر خداي دوي |
|
نيايد از تو بخيلي چو از رسول دروغ |
نه منقلب، نه مخالف، نه منکسف، نه غوي |
|
سخاوت تو و راي بلند و طالع و طبع: |
نکوي و عالي و محمود و مستوي و قوي |
|
وفا و همت و آزادگي و دولت و دين: |
به ذوق و وزن عروض و به نظم و نثر و روي |
|
چو بو شعيب و خليل و چو قيس و عمرو و کميت |
چو ابنمعتز نحوي، چو اصمعي لغوي |
|
چو ابن رومي شاعر، چو ابنمقله دبير |
بري و آري و توزي و کاري و دروي |
|
بلا و نعمت و اقبال و مردمي و ثناي |
که راي تو به علوست و باب تو علوي |
|
به مردمي تو اندر زمانه مردم نيست |
که ايمني تو بر او و بر آسمان نشوي |
|
ز همت و هنر تو شگفت ماندستم |
که همچو هور لطيفي و همچو نور قوي |
|
به مشتريت گماني برم به همت و طبع |
نه سيم تو ملکي و نه زر تو هروي |
|
به گاه خلعت دادن، به گاه صلهي شعر |
نه بوتمام و نه اعشي قيس و نه طهوي |
|
مديح تو متنبي به سر نيارد برد |
حديث خواهم کردن به تو يکي نبوي |
|
بزرگوارا!، نامآورا!، خداوندا! |
چنانکه عرضه کند دين به مانوي منوي |
|
حديث رقعهي توزيع برتو عرضه کنم |
به مردمي و به آزادگي و نيکخوي |
|
هزار سال هميدون بزي به پيروزي |