ز وصل تو نصيبم انتظارست | | ز عشق تو نهانم آشکارست |
که آنجا گفتگوي از بهر خارست | | ز باغ وصل تو گل کي توان چيد |
که عهدت همچو عشقم پايدارست | | ولي در پاي تو گشتم بدان بوي |
مرا با اين فضولي خود چه کارست | | دلم رفت و ز تو کاري نيامد |
کرا فرداي گيتي در شمارست | | چو گويم بوسهاي گويي که فردا |
سخن خود بيشتر در روزگارست | | به بند روزگارم چند بندي |
که ميگويد که پايت استوارست | | به عهدم دست ميگيري وليکن |
نه يکبار و دوبارست و سه بارست | | ترا با انوري زين گونه دستان |