ازاين زمانهي دون برگذر که بر گذرست | | زمانهي گذران بس حقير و مختصرست |
که پيشکار قضا و مدبر قدرست | | به حل و عقد جهان را زمانهايست دگر |
به حل و عقد جهان را زمانهي دگرست | | کف کفايت و راي صواب صدر اجل |
عمر که وارث عدل و صلابت عمرست | | صفي ملت اسلام و نجم دين خداي |
قضا پيامده است و سخا پيامبرست | | بلند همت صدري که طبع و دستش را |
به جاي خاطر او بحر گوييا شمرست | | به جنب فکرت او برق گوييا زمنست |
به راي هست چو خورشيد اگرچه سايهورست | | به قدر هست چو گردون اگرچه در جهتست |
بر عطيت او ملک دهر مختصرست | | بر عنايت او سعي چرخ نامشکور |
چو قهرش آيد اقبال آسمان هدرست | | چو لطفش آيد پتيارهي زمانه هباست |
از آن قبل که نهان دلش همه شکرست | | ز لطف او مرگ انديشه کرد کلک شکر |
ز پاي تا به سرش صد ميان با کمرست | | ز بهر خدمت انديشهاي که در دل اوست |
چو عالمي ز زمانه زمانه بر خطرست | | ايا زمانه مثالي که از سياست تو |
تويي که ديدهي بخل از سخات بيبصرست | | تويي که معدهي آز از عطات ممتلي است |
محيط طبع ترا علم کمترين گهرست | | سحاب دست ترا جود کمترين باران |
به آب در ز سموم سياستت شررست | | به آتش اندر ز آب عنايت تو نمست |
چو ذات عقل همه جوهر تو از هنرست | | چو جرم شمس همه عنصر تو از نورست |
که نه طلايهي حزم ترا از آن خبرست | | سپهر بر شده رازي ندارد از بد و نيک |
رضا و خشم ترا در جهان هزار اثرست | | چو اتصال سعود و نحوس چرخ کبود |
هماي قدر ترا روزگار زير پرست | | پر از خدنگ نوائب همي بريزد ازآنک |
تذرو با شه و روباه ماده شير نرست | | تو آن جهان اماني که در حمايت تو |
کنون که پيش حوادث حمايتت سپرست | | سماک رامح اگر نيزه بشکند چه عجب |
سپهر قدر ترا چون قمر دو صد قمرست | | جهان امن ترا چون ارم دو صد حرمست |
که جز به ديدهي بخت تو اندرون سهرست | | ز خواب امن تو در کون کس نشان ندهد |
بدان دليل که بيدار گنگ و کور و کرست | | عدو به خواب درست از فريب کين تو نيز |
خلاف نيست که آن از حرارت جگرست | | اگرچه مايهي خواب از رطوبت طبعست |
که روز حشر ز صبحش پگاه خيرترست | | شب حسود تو شاميست بيکرانه چنان |
چهار عنصر و نه چرخ مادر و پدرست | | هميشه تا بشري راز روي مايه و سبق |
کزين چهار چو نه چرخ همتت زبرست | | چو چار عنصرت اندر جهان تصرف باد |
که داد و دين و هنر در جهان ز تو سمرست | | به قدر و جاه و شرف در جهان سمر بادي |
که جان ز جان تو دارد هرآنکه جانورست | | مباد جسم تو خالي ز جانت از پي آن |
که پاي همت تو چون ملک فلک سپرست | | به گام کام بساط زمانه را بسپر |