نماز شام چو خورشيد گنبد گردان

شاعر : انوري

به کوه رفت فرود و ز چشم گشت نهان		نماز شام چو خورشيد گنبد گردان
به عزم خدمت درگاه پيشواي جهان		به فال نيک برون آمديم و راي صواب
به پيش طالع عاليش بر سپهر ميان		به طالعي که ببسته است ز ابتداي وجود
چو ابر گاه مسير و چو پيل گاه توان		تکاوراني در زير زين به دولت او
ز گوشهاشان روي هوا گرفته سنان		ز نعلهاشان سطح زمين گرفته هلال
نه در طبيعت آن نفرتي ز باد عنان		نه در مفاصل اين سستيي ز بار رکاب
جمازگان بيابان‌نورد که کوهان		به کوهسار و بياباني اندر آورديم
چو پاره پاره درو خامهاي ريگ روان		چو بيشه بيشه درو درزهاي خار و خسک
کسي نرفته نشيبش مگر به پاي گمان		کسي نديده فرازش مگر به چشم ضمير
به ناوهاش درون شير شرزه از حيوان		به غارهاش درون مار گرزه از حشرات
ز استخوان مسافر ذخيرهاي گران		ز تنگ عيشي بر ذروهاش برده هماي
بجز کبودي گردون همي نداد نشان		کسي به روز سفيد و شب سياه درو
ز باد سر به تن در همي فسرد روان		ز بيم ديو بدل در همي گداخت ضمير
که يارب اين ره دلگير کي رسد به کران		هزاربار به هر لحظه بيش گفت دلم
زمين حضرت آن مقصد زمين و زمان		زمان زمان دهدم آن قدر که بوسه دهم
زمانه دارد در زير سايه‌ي احسان		ضياء دين خداي آنکه حسن عادت او
که هست جوهري از عدل و عصمت يزدان		امير عادل مودود احمد عصمي
همي نماز برد بحر و سجده آرد کان		بزرگ بار خدايي که طبع و دستش را
دهد حمايتش از حادثات دهر امان		بود عنايتش از نايبات چرخ پناه
به خجلت از قلمش چوب موسي عمران		به غيرت از نفسش روح عيسي مريم
ز شير کين بستاند به شير شادروان		ز آب گرد برآرد به ياد باد افراه
هر آن سخن که نه در شکر نعمتش هذيان		هر آن کمر که نه ازبهر خدمتش زنار
سر انامل او را به ابر در نيسان		نه ناشناسي تشبيه خواستم کردن
چه گفت زهي غيبت و زهي بهتان		خرد قلم بستد از اناملم بشکست
کزين هميشه گهر بارد و از آن باران		به ابر نيسان آخر چه نسبت است او را
به اختيار بود جود اين و اين آسان		به اضطرار بود بذل آن و آن دشوار
رکاب آن چو گران شد بيا ببين طوفان		عنان اين چو سبک شد بيا ببين نعمت
و يا مدايح تو نقش گشته بر اذهان		ايا محامد تو وقف گشته بر اقوال
مدايح تو همي در نگنجدم به دهان		محامد تو همي درنيايدم به ضمير
تو آن کسي که نيارد به صدهزار قران		تو آن کسي که نيارد به صدهزار قرون
زمانه مثل تو از امتزاج چار ارکان		سپهر مثل تو از اتصال هفت اختر
تشبهيست ز عدل تو عدل نوشروان		حکايتي است ز فر تو فر افريدون
کله نهاده ز تشوير رفعتت کيوان		کمر ببسته به سوداي خدمتت جوزا
نفاذ امر تو بر دعوي قضا برهان		مضاي خشم تو بر نامه‌ي اجل توقيع
که دست و پاي دويي درنمي‌رسد به ميان		قضا و امر ترا آن يگانگيست به ذات
به پيش ديده‌ي وهم تو رازها عريان		به زير دامن کين تو فتنه‌ها مستور
زمانه داغ هواي تو برنهاده بران		سپهر حلقه‌ي حکم تو درکشيده به گوش
زمانه کيست که در نعمتت کند کفران		سپهر کيست که در خدمتت کند تقصير
کند شمايل حلم تو کوه را حيران		دهد لطايف طبع تو بحر را حيرت
که شير محتسب است اندرو و گرگ شبان		جهان ز عدل تو يارب چه خاصيت دارد
نه‌اي خداي و کف دست تست واهب جان		نه‌اي نبي و سر کلک تست قابل وحي
اگرنه جود تو بودي به رزق خلق ضمان		قواي غاذيه را در طباع جاي نبود
سپهر پير نيارد به جاه چون تو جوان		جهان سفله نبيند به جود چون تو جواد
اگر طفيلي خوان تو شان برد مهمان		به امتلا چو قناعت شوند آز و نياز
هزار بار حمل کرد خويش را بريان		ز شوق خدمت خوان تو در تنور اثير
به هرچه از بد و نيک جهان دهي فرمان		تو آن جهان جلالي که در مراتب ملک
زمانه زهره ندارد که آن چراست چنان		سپهر گفت نيارد که اين چراست چنين
وگر زمين چو موافق نياردت عصيان		گر آسمان چو مخالف نداردت طاعت
عنايت تو کند خارهاي اين ريحان		سياست تو کند اختران آن اخگر
که بد چو نيک نزايد ز دفتر حدثان		بزرگوارا احوال دهر يکسان نيست
بر آستان خداوند و درگه سلطان		زمانه را به همه عمر يک خطا افتاد
ز روي عفوش طاغي مخوان به يک طغيان		به حکم شرعش کافر مدان به يک زلت
نشسته بر سر پايست و بر سر پيمان		به عذر ماضي تا کين ز خصم بستاند
خيال نيز نبيند به خواب در زيشان		چنان ز خواب کند بازشان که کس پس از اين
به پالهنگ ببندند گردن الخان		نه دير زود که خر بندگان لشکرگاه
چنان شود که شود پوست بر تنش زندان		چنان شود که شود موي بر تنش مسمار
به هر مقام که باشد مکان آن شيطان		به هر ديار که باشد مقام آن ملعون
به نعل اسب ز خاکش برآورند دخان		به تف تيغ ز آبش برآورند بخار
هميشه ز وراي سپهر نيست مکان		هميشه تا ز وراي کمال نيست کمال
هميشه باد کمال تو ايمن از نقصان		هميشه باد مکان تو از وراي سپهر
نوشته نامه‌ي عمر ترا ابد عنوان		کشيده جامه‌ي جاه ترا دوام طراز

نماز شام چو خورشيد گنبد گردان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته