همه کس بگويد چه دانا چه نادان

همه کس بگويد چه دانا چه نادان شاعر : انوري من آن دانم و هم توانم وليکن همه کس بگويد چه دانا چه نادان که از عشق مدحت سر آن ندارم از آن التفاتي نکردم به ايشان خداوند خود خصم را نيک داند که گويم فلانکس فلانست و بهمان الا تا ز نقصان کمالست برتر من اين مايه گفتم تو باقي همي دان ز آثار ارکان و تاثير گردون الا تا ز گردون فرودند ارکان دو عيدست ما را ز روي دو معني مبادا کمال ترا بيم نقصان همايون يکي هست تشريف خسرو که خوشي و خوبيش را نيست...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

همه کس بگويد چه دانا چه نادان

شاعر : انوري

من آن دانم و هم توانم وليکن		همه کس بگويد چه دانا چه نادان
که از عشق مدحت سر آن ندارم		از آن التفاتي نکردم به ايشان
خداوند خود خصم را نيک داند		که گويم فلانکس فلانست و بهمان
الا تا ز نقصان کمالست برتر		من اين مايه گفتم تو باقي همي دان
ز آثار ارکان و تاثير گردون		الا تا ز گردون فرودند ارکان
دو عيدست ما را ز روي دو معني		مبادا کمال ترا بيم نقصان
همايون يکي هست تشريف خسرو		که خوشي و خوبيش را نيست پايان
به جانت که گر بي‌خبرهاء خيرت		مبارک دگر عيد اضحي و قربان
زبان بود در کامها بي‌تو خنجر		خبر داشت کس را تن از دل دل از جان
يکي از تف سينه در قعر دوزخ		نظر بود در ديده‌ها بي‌تو پيکان
ز بس خار هجر تو در ديده و دل		يکي از نم ديده در موج طوفان
چنان روز بر ما سيه کرد بي‌تو		ز خونابه رخسارها چون گلستان
از آن بيم کز کافريهاي گردون		که کس‌مان نديدي سپيدي دندان
دعاگوي جان تو خلقي موحد		نبايد که کاري رود نابسامان
کدامين سعادت بود بيشتر زين		مددخواه جاه تو شهري مسلمان
مگر طاعتي کرده بودست خالص		که باز آمدي در سعادات الوان
اگر اين نبودست آلوده گشتست		زمين سمرقند در حق يزدان
که مستوجب فرقتت شد سه ماه اين		زمين خراسان به نوعي ز عصيان
ايا چرخ در پيش قدر تو واله		که مستسعد خدمتت شد سه ماه آن
تويي آنکه در مجلست بخت ساقي		و يا ابر در پيش دست تو حيران
به کوي کمال تو در، عقل ناقص		تويي آنکه بر درگهت چرخ دربان
کند حل و عقد تو بر چرخ پيشي		به خوان سخاي تو بر، جود مهمان
زمين هرکجا امن تو نيست فتنه		دهد امر و نهي تو بر دهر فرمان
کمر پيش حکم تو بربسته جوزا		جهان هرکجا عدل تو نيست ويران
اثرهاي کين تو چون نحس عقرب		کله پيش قدر تو بنهاده کيوان
ز مسطور کلکت شود مرده زنده		نظرهاي لطف تو چون سعد ميزان
زهي فکرتت اختران را مدبر		مگر در دوات تو هست آب حيوان
به تشريف اقبال اگر برکشيدت		زهي دامنت آسمان را گريبان
ز عالم تويي اهل اقبال گردون		چه سلطان عالم چه گردون گردان
منزه بود حکم گردون ز شبهت		ز گيتي تويي اهل تشريف سلطان
از آن دم که چشم بد روزگارم		مجرد بود راي سلطان ز طغيان
گمانم به لطفت همين بود کاري		ز چشم خداوند کردست پنهان
گماني ازين به يقين شد نشايد		مرا پيش خدمت به اعزاز و احسان
نگر تا نداني که تاخير بنده		اميدي از اين به وفا کرد نتوان
به ذات خداوند و جان محمد		در اين آمدن بود جز محض حرمان
به تاکيد هر حکمي از شرع ايزد		به تعظيم اسلام و اجلال ايمان
به حق دم پاک عيسي مريم		به تغيير هر حرفي از نص قرآن
به تيمار يعقوب و ديدار يوسف		به حق کف دست موسي عمران
به جود کف راد دينار بخشت		به تقوي يحيي و ملک سليمان
به نور دل پاک اسرار بينت		که بر نامه‌ي رزق خلقست عنوان
که در مدتي کز تو محروم بودم		که بر دعوي آفتابست برهان
نفس کرده بر رويم اشک فسرده		جهان بود بر جان من بند و زندان
دلي پر مواعيد تاييد يزدان		اسف کرده در جانم انديشه بريان
تن از ايستادن به خانه شکسته		سري پر اراجيف وسواس شيطان
تو داني که تا يک نفس بي‌تو باشم		دل از بازگشتن ز خدمت پشيمان
کنون نذر عهدي بکردم بکلي		دلي بايد از سنگ و جاني ز سندان
که تا دست مرگم گريبان نگيرد		که باطل نگردد به تاويل و دستان
حديث نکوخواه و بدخواه گفتن		من و دامن خدمت و دست پيمان
طريقي قديميست و رسمي مکد		به مدح اندرون باز بردن به ديوان
بسي سال بودست آسان و آسان		سه ماهه فراقت بر اهل خراسان
بدين عيد بادت قدر محمدت خوان		بدان عيد بادت قضا تهنيت‌گو

همه کس بگويد چه دانا چه نادان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته