و عليک السلام فخر الدين

و عليک السلام فخر الدين شاعر : انوري افتخار زمان و فخر زمين و عليک السلام فخر الدين چهره از ناقد گمان و يقين اي نهفته مخدرات سخنت در هم آورده‌ي شهور و سنين اي تلف کرده منفقان سخات سخن از گردن و سخا ز سرين سخره‌ي داغ و طوق عرق شماست به طفيل خودش به عليين سخنت رفت يا تو خود بردي که ز تزوير نيستش تزيين باري از گفته‌ي تو بايد گفت ننگ احسان و جلوه‌ي تحسين ناپذيرفته رتبتش هرگز گنج ناديده اندرو تضمين غور ناکرده اندرو منحول وز...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

و عليک السلام فخر الدين

شاعر : انوري

افتخار زمان و فخر زمين		و عليک السلام فخر الدين
چهره از ناقد گمان و يقين		اي نهفته مخدرات سخنت
در هم آورده‌ي شهور و سنين		اي تلف کرده منفقان سخات
سخن از گردن و سخا ز سرين		سخره‌ي داغ و طوق عرق شماست
به طفيل خودش به عليين		سخنت رفت يا تو خود بردي
که ز تزوير نيستش تزيين		باري از گفته‌ي تو بايد گفت
ننگ احسان و جلوه‌ي تحسين		ناپذيرفته رتبتش هرگز
گنج ناديده اندرو تضمين		غور ناکرده اندرو منحول
وز معانيش چاشني متين		شربهاييست نطق و لفظ تو عذب
نه جهان خودش بود نه جان شيرين		پيش خطت که جان بخندد ازو
از مکانت نيافتم تمکين		خواستم گفت در سخن من و تو
تو که‌اي باري اين‌چنين و چنين		بانگ برزد مرا خرد که خموش
شير بالش حديث شير عرين		شايد ار در مقاومت نکند
از پي کار خويشتن شو هين		دست از کار او برون کن هان
تن در انگشتري دهد چو نگين		آسمان گر به رنگ فيروزه‌ست
حيله‌ي کبک و حمله‌ي شاهين		اي به نسبت جهانيان با تو
کرد با دامنت هميشه به کين		تا نباشد مجال هيچ محال
به جواب خلقته من طين		آتش خاطرت نموده قيام
بارز صيت ديگران ترقين		کرده ترجيح حشو اشعارت
دهد از کاف کن فکان کابين		کفو کو تا بنات طبع ترا
شد زمان بکر و آسمان عنين		ديرمان کز وجود امثالت
خود بر آن عزم جبر کرد کمين		گفته بودم که خود نطق نزنم
با گرانباري من مسکين		وين دو بيتک نيارم اندر بست
در سخي داده داد غث و سمين		کاي به نزديک مدتي من و تو
سهل ناممتنع چو سحر مبين		وي ز شعر من و شعار تو فاش
اي زمان تو دور دولت و دين		تا به دور تو در زمانه نبود
عقب از بهر عاقبت آيين		هيچ در يتيم را هرگز
آن همو فتنه و همو تسکين		دي مگر بر کنار بود ترا
عقل کل‌تان بديد و روح امين		از زواياي آشيانه‌ي قدس
روح گفتا مسيح با پدر اين		عقل گفتا کليم با پسر اوست
باز داند شمال را ز يمين		صبر کن تا نتيجه‌ي خلقت
دختر نعش را کند پروين		تا ببيني که در نظام امور
آسمان را قفا کند ز جبين		تا ببيني که در عنا و علو
طبع دي را مزاج فروردين		در صبي از صباي طبع دهد
اين زمانش به چشم خويش مبين		تو که در چشم تو نيايد کون
بر بساط بقا شود فرزين		باش تا اين پياده‌ي فلکي
رايض نفس ناطقش را زين		باش تا بر براق نطق نهند
زلف شمشاد از رخ نسرين		باش تا بر قرينه بشناسد
در خم آسمانش هيچ قرين		تا ز تاثير صد قران يابند
پايه‌ي نازلش مکن تعيين		نيز در ثمين مخوانش دگر
عرصه‌ي روزگار در ثمين		زان که تا بنگري بگيرد از او
بود بعضي هنوز در زرفين		اوست آن‌کس که قفل احداثش
گاه بستر شدي و گه بالين		کز پي مهد عهد او تاييد
در ميان رحم هنوز جنين		عالمي در حنين عشقش و او
تا که از کان بود جهاز دفين		تا که از جان بود حيات بدن
در سراي حزن مباد حزين		جان پاکت که کاني از معني است
هر دو در حفظ حافظ‌اند و معين		تو و نخبت که دام عزکما