خرد را دوش مي‌گفتم که اي اکسير دانايي

خرد را دوش مي‌گفتم که اي اکسير دانايي شاعر : انوري همت بي‌مغز هشياري همت بي‌ديده بينايي خرد را دوش مي‌گفتم که اي اکسير دانايي که تو با آب روي خويش خاک پاي او شايي چه گويي در وجود آن کيست کو شايستگي دارد جهاني کامل آمد خود به استقلال و تنهايي کسي کاندر جهان بي‌هيچ استکمال از غيري که ممکن نيست در تعجيل او گنج شکيبايي زمان در امتثال امر و نهي او چنان واله که صد منزل هزيمت شد از آن سوي توانايي زمين در احتمال بار حلم او چنان عاجز غبار نيستي پذرفتن...