اکنون باري که ميتواني | | پيشي ز هنر طلب نه از مال |
در حال حيوة اين جهاني | | هان تا به خيال بد چو دونان |
قانع نشوي بدانچه داني | | افزون نکني برانچه داري |
فارغ منشين ز جان نه آني | | مشغول مشو به تن نه ايني |
آنک تو و ملک جاوداني | | گر جانت به علم در ترقي است |
هرگز نرسي به زندگاني | | ورنه چو به مرگ جهل مردي |
بر خود چه کتاب عشوه خواني | | داني چه قياس راست بشنو |
زان سوي اجل چنان بماني | | زين سوي اجل ببين که چوني |
چنان باشد ايدون که آيم براني | | هر آنگه که چون من نيايم نخواني |
که مدح تو خواند چو او را بخواني | | نخواني مرا چون نخواني کسي را |
کرا همبر خويش چون من نشاني | | کرا همسر خويش چون من گزيني |
که آداب آن نيک دانم تو داني | | نديمي مرا زيبد از بهر آن را |
به کلک و بنان ديبهي خسرواني | | اگر نامه بايد نوشتن نويسم |
هم از گفتهي خود هم از باستاني | | وگر شعر خواهي که گويم بگويم |
حريفانه سحر حلال از رواني | | وگر نرد و شطرنج خواهي ببازم |
نباشد ز من بر تو بيم گراني | | وگر هزل خواهي سبک روح باشم |
نگويم فلاني دگر يا هماني | | ز مطرب غزل آرزو در نخواهم |
نه گوشم بدزدد حديث نهاني | | نه چشمم چراگه کند روي ساقي |
که مي را بود جز خرد قهرماني | | معربد نباشم که نيکو نباشد |
غلامي بود مر مرا رايگاني | | يکي کم خورم خوش روم سوي خانه |