اي ماه و مشتري ز جمالت قرينهاي
اي ماه و مشتري ز جمالت قرينهاي
شاعر : اوحدي مراغه اي
وز گيسوي تو هر شکني عنبرينهاي اي ماه و مشتري ز جمالت قرينهاي سر چون توان کشيد ز مهري به کينهاي؟ گر ميزني به تيغ، نداريم سر دريغ گر باشدش ز دانهي خال تو چينهاي مرغ دلم به داغ غمت تن فرو دهد در جان من به دست محبت دفينهاي؟ هر لحظه آن دو ساعد سيمين نهان کنند بفرست ازان شراب تعطف قنينهاي دل در خمار هجر تو ميميرد، اي نگار يارب، فرو فرست به دلها سکينهاي ساکن نميشود غم عشقت ز جان ما پيش تو آمدن نتوان بيسفينهاي قاصد نبرد نامه، که از آب چشم خلق چندان رسولش آمده از هر مدينهاي پيغام ما چگونه رسد نزد آن حرم؟ در معرضي که زلف تو باشد پسينهاي چشمت ز فتنه بين که: به پيش من آورد پنداشتي که باشد از آنم خزينهاي؟ اشکم چو سيم ديدي و زر خواستي ز من مشکل کشد کمان تو چون من کمينهاي گر در بهاي بوسه لبت زر طلب کند بر راه اوحدي نشکست آبگينهاي روزي نشد که غمزهي مست تو سنگدل تا با تو سينهاي نرساند به سينهاي صافي کجا شود دل او زين عتابها؟