مخلصاني که در مراقبتند

مخلصاني که در مراقبتند شاعر : اوحدي مراغه اي در هراس خلاف عاقبتند مخلصاني که در مراقبتند مخلصان راست اين هدايت و بس لهجه‌ي خشم او نداند کس اول او را زبان ببندد و چشم هر کرا ميکشد به خنجر خشم تيغ قهرش در آورد ز قفا روي مجرم بپوشد او به وفا با عتابش چه آسمان، چه زمين؟ با تف خشم او چه کفر و چه دين؟ نتوان شد به عدل خود غره تا ز خشمش بجاست يک ذره اگر آن نيستي ببيني باز چونکه با نيستي شدي دمساز خشم گيرد به چاهت اندازد زان نظر در...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

مخلصاني که در مراقبتند

شاعر : اوحدي مراغه اي

در هراس خلاف عاقبتند		مخلصاني که در مراقبتند
مخلصان راست اين هدايت و بس		لهجه‌ي خشم او نداند کس
اول او را زبان ببندد و چشم		هر کرا ميکشد به خنجر خشم
تيغ قهرش در آورد ز قفا		روي مجرم بپوشد او به وفا
با عتابش چه آسمان، چه زمين؟		با تف خشم او چه کفر و چه دين؟
نتوان شد به عدل خود غره		تا ز خشمش بجاست يک ذره
اگر آن نيستي ببيني باز		چونکه با نيستي شدي دمساز
خشم گيرد به چاهت اندازد		زان نظر در گناهت اندازد
شب خشمت به تيغ قدح دهد		روز صلحت به دست مدح دهد
وآنکه قدح تو کرد معذورست		آنکه مدح تو گفت مجبورست
ور نکوهند از آن به باد مشو		گر ستايش کنند شاد مشو
غير گويد ولي نمايش اوست		تو چه داني؟ که آزمايش اوست
درد او را وظيفه‌ها باشد		حسن او را لطيفه‌ها باشد
تا ببيند که محکمي يا سست؟		زين دو وزن تو باز خواهد جست
از طبيعت هنوز پر باقيست		تا ترا مدح ديگري ساقيست
اين دو قول از يکي نوا شنود		عارفي کونه از هوا شنود
جمع کن خاطر پريشان را		بر گمارنده اوست ايشان را
هيچ داني ترا چه چاره بود؟		با کسي کو ازين شماره بود
جز رخ آن نگار ناديدن		کردن کار و کار ناديدن
يا نظرها ببند و هيچ مبين		يا در آن زلف پيچ پيچ مبين
عشق آن چهره در ضمير تو شد		اوحدي، غم چو ناگزير تو شد
گل بچيني تو، رنج خارش بر		يار نازک دلست، بارش بر
ور بخواند، بيا که فرمانست		گر براند، برو چه درمانست؟
آنچنان رو که خاطر او خواست		گرت از چپ دواند و گر راست
به از آن کز غضب دهد گنجت		گر ز روي ادب دهد رنجت
برد از تخت باز در چاهت		گه بود کز عضب کند شاهت
تا در آزارش افتي از آزرم		غضب او نهفته باشد و نرم
ادبش هم ببين، بدار سپاس		غضبش را بدان وزان به هراس