نعمتش را سپاسداري کن

نعمتش را سپاسداري کن شاعر : اوحدي مراغه اي زو زيادت بخواه و زاري کن نعمتش را سپاسداري کن کامهاي دگر طفيل بود چون به شکر و ثبات ميل بود کم شراب مزيد نوشي تو زانکه در شکر اگر نکوشي تو هم بدل شکر اين بضاعت کن هم به تن شکر استطاعت کن ديدن عجز از آنکه شکر خداست شکر دل رحمت و خلوص و رضاست کار کردن به اختيار و به جبر شکر تن خدمت و تحمل و صبر به زبان عذر آن ببايد خواست از دل و تن چو شکر گردد راست دست در دامن رسول زني گر ز دانش در...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

نعمتش را سپاسداري کن

شاعر : اوحدي مراغه اي

زو زيادت بخواه و زاري کن		نعمتش را سپاسداري کن
کامهاي دگر طفيل بود		چون به شکر و ثبات ميل بود
کم شراب مزيد نوشي تو		زانکه در شکر اگر نکوشي تو
هم بدل شکر اين بضاعت کن		هم به تن شکر استطاعت کن
ديدن عجز از آنکه شکر خداست		شکر دل رحمت و خلوص و رضاست
کار کردن به اختيار و به جبر		شکر تن خدمت و تحمل و صبر
به زبان عذر آن ببايد خواست		از دل و تن چو شکر گردد راست
دست در دامن رسول زني		گر ز دانش در قبول زني
خواجه دارد لواي حمد به دست		ديگر آن را لواي شکري هست
جان او برکشد به حمد آواز		آنکه شد چشم او به منعم باز
جز به شکرش زبان بدر نکند		و آنکه از نعمتش گذر نکند
کو ترا بشنواند اين آواز		خويشتن را متابع او ساز
بشنود هر زمان خطابي نو		گر شود خاطرت خطاب شنو
تا نبخشي به مصطفي دل و هوش		اين خطابت نيايد اندر گوش
راه يابي به کار خانه‌ي راز		لهجه‌ي او اگر بيابي باز
نشناسي، هر آنچه خواهي گوي		در شناساست اين سخن را روي
از براي ضمير دراکان		سر به مهرست سر اين پاکان
که ازو دور نيست چنبر غول		ديو را نيست تاختن بر گول
سر بيدار در کمند آرد		پاي دانندگان به بند آرد
جز به توفيق نيست، يا اخلاص		از دم و دام اين نهنگ خلاص
تا ز کردار خود خجل نروي		کوش تا بي‌حضور دل نروي
پي دل رو، که کار دل دارد		اندرين پرده بار دل دارد
علم جان را بر آسمان آرد		عقل دل را به علم بنگارد
نام کفران مبر، که عاق شوي		شکر کن، تا شکر مذاق شوي
حق يک شکر نا توانستن		غايت شکر چيست؟ دانستن
پيش انعام او نيارد سنگ		شکر ما گر رسد به هفت اورنگ