نور گيرد دلش به مايه‌ي ذکر

شاعر : اوحدي مراغه اي

پرورشها کند به دايه‌ي ذکر		نور گيرد دلش به مايه‌ي ذکر
نظرش لايق مشاهده شد		دل چو چندي درين مجاهده شد
فرق او پاي و پاي فرق شود		در تجلي به نور غرق شود
ز صفاتي دگر سخن گويند		صفت او ازو فرو شويند
جز به روي يکي نظر نکند		بر دلش داوري گذر نکند
نقش نيک و نشان بد نبود		تا به جايي رسد که خود نبود
غير از اشراق نور نشناسد		جز دوام حضور نشناسد
پر شود عالم از هدايت او		در نهايت رسد بدايت او
تحفه‌هاي عطا در اندازد		شقه‌هاي غطا براندازد
بنماند دگر غبار شکي		بلکه خود هر دو سر شوند يکي
نيست ببيننده بهتر از خاموش		چون دويي دور شد ز ديده و گوش
قيل و قال از کجا شنيده شود؟		مرد را جمله دل چو ديده شود
باز ديدند و اين دقايق را		پردلاني که اين حقايق را
آن جهان سود و اين زيان کردند		پشت بر کار اين جهان کردند
نکشد بار بوق و طبل و علم		آنکه بر خويشتن کشيد قلم
نگذرد ياد پادشاه و امير		جان ايزدپرست را به ضمير
در دل خويش غير او نگذاشت		هر که با کردگار کاري داشت
به گليم تو کي فرو خيزد؟		از کليم آنکه او بپرهيزد
چون رود در جوال با موسي؟		گفته: «هذا فراق يا موسي»
چه نظر؟ کالتفات اينان بس		نظري زين بلندبينان بس
خويش را در پناهشان انداز		هر چه داري به راهشان انداز
شوخي و امتحان و آز مبر		پيش اينان بجز نياز مبر
تاج بخشان بي‌کلاه اينند		بنده نامان پادشاه اينند
دامن حبشان ز دست مده		جام ايشان به سفله مست مده
چکند ياد اين جهان دني؟		جان عارف به قرب اوست غني
خنجر قربتي چنان در دست		چون نباشد ز جام عزت مست
به لباس دگر چه محتاجست؟		صاحب تخت و مالک تاجست
او به خلوت نرفت و ذکر نگفت		هر که با اين صفت نگردد جفت
ورنه سرگشته در بدر ميرو		سر توحيد ازين گروه شنو
کام جويي، به شهر عرفان پوي		از در معرفت مگردان روي
علم او را خزانه دارانند		کندرين گرد شهسوارانند
سخن او به خاص و عام رسان		به امانت ز حق پيام رسان
حرز و تعويذ حق حمايلشان		لطف حق درج در شمايلشان
جز به فرمان حق نطق نزنند		نفسي جز به ياد حق نزنند
روح و رحمت نثارشان گشته		عون عصمت حصارشان گشته
بدرانند ياد خود را پوست		گر درآيد به يادشان جز دوست
گر چه طاعت بود، گنه شمرند		جز رخ او بهر چه در نگرند
ديده ور گشته در طريق کمال		به ادب گشته مستقيم احوال
آن جهان سود و اين زيان کرده		پشت بر کار اين جهان کرده
روح تسليم کرده پيش از مرگ		برده خود را به گوشه‌اي بي‌برگ
اشکشان سرخ کرده، رخشان زرد		عشق آن دلستان به قوت درد
گوش بر رمز و بر اشارت او		ديده بر مرصد بشارت او
بر جهان و بر آرزومندي		گفته تکبيرسست پيوندي
ز انجم و آسمان گذر کرده		در صفتهاي او نظر کرده
وز سر نيستي امارتشان		در خرابي بود عمارتشان
ترک دنيا و آخرت گفته		رخ پر از گرد و موي آشفته
ور تو شکر دهي به ناز خورند		حنظل از دست دوست باز خورند
نه نشاط از نظام حال کنند		نه تبسم به جاه و مال کنند
از کژي دور و گشته راست همه		بي‌نشان در نشست و خاست همه
گوش دارند اصل او با فرع		بر نپيچند رخ ز شارع شرع
گر بهشتست، خاک بر سر اوست		هر چه‌شان دور دارد از در دوست
ناپسند جهان پسند کنند		نظر از منزلي بلند کنند
زود در پايه‌ي وصول رسد		چون کسي اندرين اصول رسد
خلعت اصطفاش پوشانند		جام انس و لقاش نوشانند
همه دلها ملا ز هيبت او		تا شود در حضور و غيبت او
چشم بر کار خود بيندازد		يکدم از کار حق نپردازد
بر دل او کند نخست عبور		از فلک هر چه ميرسد به ظهور
چشمه‌ي علم غيب بر دل او		بگشايد ز فيض حاصل او
به دگر طالبان در آموزد		هر چه از فيض او براندوزد
به خدا گويد آنچه گويد رست		گر سخن سخت گويد و گر سست
زودش آورد در مقابل آن		هر کسي را که يافت قابل آن
وارد خاص و عام را دانست		مرد کو هر مقام را دانست
راهرو را دليل داند شد		راه را جبرييل داند شد
باز گويد هم از افادت حق		هر چه داند در آن ارادت حق
بي‌اجازت دلش نفس نزند		گر چه دانست، لاف بس نزند
تا بدانند اهل راي او را		گاه پيدا کند خداي او را
تا نبينند منکرانش رخ		گه بپوشد ز ديگرانش رخ
نهلد کش ريا تباه کند		به خودش هر دم انتباه کند
در هر فتنه را کليد آيد		زانکه شرک از ريا پديد آيد
رخ نهد کار نفس او به بهي		چون شود نفس او ز شرک تهي
مورد و مصدر امور شود		سر او چون تمام نور شود

نور گيرد دلش به مايه‌ي ذکر

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته