| عقل و نفست نپايد اندر رمس | | چون بميري ازين جواهر خمس |
| دل ازين چار قيد رسته شود | | در اين نه مقوله بسته شود |
| اوحديوش رخ آوري به احد | | برهي از سه بعد و از شش حد |
| وين تکاپوي منهيان حواس | | اين تخيل نماند و احساس |
| مشکل نفس جمله حل گردد | | ديدهي روح بيسبل گردد |
| وآنچه جويي برابرت باشد | | هرچه خواهي ميسرت باشد |
| وندرو کاردار عقل و روان | | در جهاني رسي سراسر جان |
| چهره بيعشوه شاهد و دلبند | | لبشان بيزبان سخن پيوند |
| همه صلح و هراس جنگي نه | | همه يکرنگ و هيچ رنگي نه |
| باغها پردرخت و ميوه و آب | | جامها پر ز شهد و شير وشراب |
| شاخ مينا کشيده سر در هم | | باغ مينو گشاده در درهم |
| ميوه ريزنده بر سر دوران | | شربت آينده نزد رنجوران |
| چشم جان ديده هرچه دل جسته | | هرچه جان کشته پيش دل رسته |
| زشت زيبا و سرد گرم شده | | دور نزديک و سخت نرم شده |
| دل و جانها ز ترس و باک ايمن | | همه از مردن و هلاک ايمن |
| نه ز انبوه خانه گردد تنگ | | نه ز اندوه رخ بريزد رنگ |
| ايمن از ازدحام دشمن وند | | فارغ از رنج ناملايم و ضد |
| در کف هوشها جواز لقا | | بر سر دوشها تراز بقا |
| وز نشاط لقا چو گل خندان | | بر بساط بقا چو دلبندان |
| بر زميني ز عنبر آغشته | | باغهايي به دست خود کشته |
| گه به باع لقا کشانندش | | گه شراب بقا چشانندش |
| گه ز کوثر کنندش آبشخور | | گه کند در جمال حور نظر |
| ميکند در جهان جان پرواز | | ملکش در نوازش آرد و ناز |
| علم گه شير و گه شراب شود | | حلم او انگبين ناب شود |
| باده نوشد، که خشم نوشي کرد | | حله پوشد، که سترپوشي کرد |
| از درخت عمل که اينجا کشت | | پيشش آرند ميوههاي بهشت |
| جان به شکرانه در ميان آرند | | تير انصاف در کمان آرند |
| رهنشينان به ساحتي برسند | | رنجبينان به راحتي برسند |
| با تو همراه علم باشد بس | | چون شوي دور ازين سراي هوس |
| علم خود را جدا مدار از خويش | | عملت ميبرد علم در پيش |
| نزني جز در بهشت لقا | | گر طلب ميکني بهشت بقا |
| هرچه خواهد شدن تلف نبود | | در بهشت خدا علف نبود |
| گرچه باشد، مشو غلام او را | | وآنچه از خوردنيست نام او را |
| ختمش از مشک او نه از مومست | | بادهي او رحيق مختومست |
| شهد شيرين تعقل صفتش | | شير علمست و باده معرفتش |
| چون روي بر فلک همين گويي | | در زمين شير و انگبين گويي |
| ز آسمان تا زمين برتوچه فرق؟ | | تو کزين گونه غرهباشي و غرق |
| گندم و ميوه را برآتش کن | | رو به ديدار روح دل خوش کن |
| پيمنه، کان بهشت دونانست | | در بهشتي که سفرهي نانست |
| در ده اين باغها بسي داري | | گرتو از بهر باغ در کاري |
| آدمي بيعمل درآيد هم | | بي عمل در بهشت رفت آدم |
| باغ انگور و ميوه را چه بقا؟ | | باغ ديدار جوي و آب لقا |
| خوردن ميوه خود طفيل بود | | ميزبان را چو با تو ميل بود |
| رخ در آن بزمگاه ساقي کن | | جاي خود در بهشت باقي کن |
| داس در گندم فضول مکش | | دست جز بر در قبول مکش |
| امر« لاتقرابا» ش سهل نمود | | آدمت را که خواب جهل بود |
| در ره «اهبطو» ش حد نزدي | | گر بدان نکته دست رد نزدي |
| دست کش سوي ميوه معلوم | | چه دهي دل بدين شمامهي شوم؟ |
| ز آدم اين بيخودي روا نبود | | کار حوا بجز هوا نبود |
| لايق مدخلان ناخلفست | | آن بهشتي که اندرو علفست |
| وين بد و نيک و بيش و کمها نيست | | اندر آن عالم اين ستمها نيست |
| نيست رنگي بغير يکرنگي | | فارغست از تزاحم و تنگي |
| عالم کثرت اين سراي غرور | | عالم وحدتست عالم نور |
| نبود جز بهشت سبوحي | | جاي شخص مجرد روحي |
| دور از اندازه نيست راتب خلد | | برتفاوت بود مراتب خلد |
| از حکيمان بما چنين آمد | | هشت جنت ز بهر اين آمد |
| قصر و ايوان و آب و کشتي هست | | هر يکي را ز ما بهشتي هست |
| چه به روز پسين گذاشتهاي؟ | | تو ببين نيک تا چه کاشتهاي؟ |
| گرنه از زر بود بنا را خشت | | نکني رخ به خانههاي بهشت |
| چند ازين زر؟ زهي سرشت زنان! | | زر فرستي براي خشت زنان |
| زان درختت نميدهد باري | | نه به اخلاص ميکني کاري |
| کي رسي در بهشت رحماني؟ | | تو که در بند قليه و ناني |
| در بهشت آش و سفره چون آرند؟ | | خوردن اينجا روا نميدارند |
| همچو آدم کني ره خود گم | | در بهشت ار خوري جو و گندم |
| به درت بايد آمدن ز بهشت | | ريستن گيردت ز خوردن زشت |
| عاشقان پيش ازين اجل ميرند | | عاقلان مردن از اجل گيرند |
| که گنهکار ترسد از خانه | | بيگناهي بپوي مردانه |
| مرگ بر بدکنش زيان باشد | | مرگ نيکان حيات جان باشد |
| نتوان کرد عيب بيچاره | | گر بترسد ز مرگ بدکاره |
| که اجل داد او بخواهد خواست | | دل او ميدهد گواهي راست |