ورندارد ز دين و دانش بهر

ورندارد ز دين و دانش بهر شاعر : اوحدي مراغه اي از تنش جان جدا کنند به قهر ورندارد ز دين و دانش بهر آبش از جرعه‌ي حميم بود در جهان جاي او حجيم بود رخ فرا ميکند به هر سوراخ تنگ ماند برو جهان فراخ از مزاجات جهل و ناداني گرد او دودهاي ظلماني ميرود چشم بسته، افتان خيز او در آن دودهاي آتش ريز خوار ماند، که عشوه‌گر بودست عور ماند، که پرده در بودست گه درآيد به گور ناپاکان گه رود با روان غمناکان بر زمين بگذرد، بدوزندش به هوا بر شود،...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ورندارد ز دين و دانش بهر

شاعر : اوحدي مراغه اي

از تنش جان جدا کنند به قهر		ورندارد ز دين و دانش بهر
آبش از جرعه‌ي حميم بود		در جهان جاي او حجيم بود
رخ فرا ميکند به هر سوراخ		تنگ ماند برو جهان فراخ
از مزاجات جهل و ناداني		گرد او دودهاي ظلماني
ميرود چشم بسته، افتان خيز		او در آن دودهاي آتش ريز
خوار ماند، که عشوه‌گر بودست		عور ماند، که پرده در بودست
گه درآيد به گور ناپاکان		گه رود با روان غمناکان
بر زمين بگذرد، بدوزندش		به هوا بر شود، بسوزندش
عور و بر دوش او کسايي نه		کور و در دست او عصايي نه
او همي بين و ميگذر از دور		تن او قوت مار و طعمه‌ي مور
نه به بيگانه در رسد، نه به خويش		نه ز پس راه يابد و نه ز پيش
باز گردد، به صد جفاش زنند		رخ به راه آورد، قفاش زنند
نه ستيزندگيش را رايي		نه گريزندگيش را پايي
زنده، ليکن فتاده در زندان		جان او در تموز و يخ‌بندان
گوش او بر گزاف و فحش و دروغ		دل او بي‌ضيا و نور و فروغ
چرک بر چرک و دوده بر دوده		ظلمت ظلم بر وي اندوده
فرقت و گمرهي و بي‌ياري		تهمت و جهل و حسرت و خواري
چرخ باريده شوک و سنگ برو		کرده پهناي خاک تنگ برو
تن ز ظلمت بمانده در گل گور		جانش از نور علم عاري و عور
به عمل راه باز گشتن نه		زان و حل قوت گذشتن نه
برقهاي جهنده از دمه‌ها		گرد بر گرد او ز مظلمه‌ها
سر او پر خمار و سيکي نه		صحبتش با بدان و نيکي نه
ديده احوال خويش و رفته ز خويش		کارش از دست رفته، سر در پيش
بشناسد که : «ليس ظلم اليوم»		چون در آيد سرش ز غفلت نوم
نسيه خور صد هزار چندينست		دوزخ نقد مفسدان اينست
وينچنين مرده ناتمام بود		اين چنين مرگ مرگ عام بود
بلکه زين چاه بر زبر نشود		روح ازين گنبدش بدر نشود
آرزومند اين جهان گردد		روي تحقيق ازو نهان گردد
اندر آيد به خواب اهل و عيال		هر به يک چند در لباس خيال
عرضه دارد همي ضرورت خويش		بنمايد به عجز صورت خويش
معني حاجت و نيازش را		تا بدانند جنس رازش را
يا چراغي به گور بفرستند		دو سه نانش به زور بفرستند
صدقات آن بود که خود بدهند		بعد ازو گر يکي ز صد بدهند
ندهي، بر گزاف داري تو		هرچه بيش از کفاف داري تو
خويشتن را به زندگي درياب		پيش از آن کت اجل کند در خواب
مال خود خواستن بدين خواري		تا نبايد بلابه و زاري
تا مکافات آن چنين بکشي		حق ايزد نداده‌اي به خوشي
تو ندادي به گوش خود راهش		از تو کرد او به صد زبان خواهش
لب ايشان بدان زبان گوياست		اهل حاجت که داري از چپ و راست
نه ز انصاف بيش ميطلبند		حق و ادرار خويش ميطلبند
نظري هم به بندگانش کن		شکر انعام او به دانش کن
بر ايزد نه روزيي دارند؟		آنچه بيني که دون و بدکارند
ور نه بعد از تو خود خورند اصحاب		گر چنينش خوري، رسي به صواب
دان که از بهر ديگري دادند		بتو پيش از تو گر زري دادند
ور نه او خود ربود بي‌منت		گر تو داديش يافتي جنت