قيد اقبال در سر قلمت

قيد اقبال در سر قلمت شاعر : اوحدي مراغه اي مرکز فتح سايه‌ي علمت قيد اقبال در سر قلمت در دو گيتي ز جرعه‌ي جامت مستي خواجگان همنامت که بزرگي ز آسمان داري بر تو خوردي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

قيد اقبال در سر قلمت

شاعر : اوحدي مراغه اي

مرکز فتح سايه‌ي علمت		قيد اقبال در سر قلمت
در دو گيتي ز جرعه‌ي جامت		مستي خواجگان همنامت
که بزرگي ز آسمان داري		بر تو خوردي ازين جهانداري
زان پرستد همي سپاه ترا		بدعا خواستست شاه ترا
سروري، چون کف کليم از جيب		با تو همراه کرده‌اند از غيب
ناز ما نيز وقتها ميکش		اي همه ناز و نوشها بتو خوش
ناز کردن ز روي نازيبا		طرفه باشد چو موي بر ديبا
کرده بودم زاين و آن گوشه		من درين سالها که بي توشه
بدعاي تو سر فراخته‌ام		ارغنون غمت نواخته‌ام
عاشقانرا چه غيبت و چه حضور؟		خانه پرور ز سايه گويد و نور
نوش داروي اهل درد تويي		مردم اين جهان و مرد تويي
بشنو کين سخن هم از جاييست		آن مبين کم سريست يا پاييست؟
و گرش رد کني، بقاي تو باد		گر قبول اوفتد رهينم و شاد
کار درويش ما حضر باشد		نه که هر مهره‌اي گهر باشد
نظري هم بدين غريب انداز		چشم کردي بروي هرکس باز
مددم کن بهر چه بتواني		من چگويم : چه کن؟ تو ميداني
زانکه من هم رعيتم در ده		نظري کن به حال من زين به
جامه‌ي مدح در که پوشاند ؟		ده نشيني چه ديگ جوشاند ؟
تا توان باخت در معاني گوي		اين چنين فضل و خلق بايد و خوي
که بر تست کل معني جمع		از تو گيرد سخن فروغ چو شمع
پادشاهي و پهلواني را		مصر جامع تويي معاني را
نطق را اندرو مجالي هست		هرکجا اين چنين کمالي هست
آب توفان آز را نوحي		تا کنونم نبوده ممدوحي
عرضه افتد به لحن داودي		چون رسيد اين سفينه بر جودي
مشتمل بر فنون حاجاتم		در زبور سخن مناجاتم
تا برون آورم تر و تازه		بنوازم به قدر و اندازه
وز رصدگاه فضل زيجي چند		از نورد سخن نسيجي چند
تن فرو داده‌ام به خاموشي		گرچه از سيرت هنر پوشي
همچو دريا به جوشم آوردند		دگر اندر خروشم آوردند
اندرين روزگار ارزاني		سخن اوحدي، که ميداني
ور مدون شود، بخوانندش		کم به ديوان برند مانندش
جز مگس انگبين تواند خورد؟		هر مگس انگبين چه داند کرد؟
مگسي ديگرش تباه کند		مگسي انگبين چو ماه کند
مهل امروز در پس پرده		اين سخنهاي بکر پرورده
زان چو عرش استوار و پاينده است		شعر نوري ز عرش زاينده است
تا بماند چو آسمان دايم		فيض بايد به آسمان قايم
پيش عقل از حساب ما دورند		گرچه فوجي به شعر مشهورند
تا ببيني چو بيژنم در چاه		اندرين جام کن به لطف نگاه
کي روا باشد ار نداني تو؟		اي که کيخسرو زماني تو
کنده گرگين بي‌هنر دندان		بيژن شير خفته در زندان
بدر افگن سفال مستان را		داري اين جام و اين گلستان را
شده نزديک ازو منور و دور		چون چراغيست اين صحيفه‌ي نور
آخر شب به بزمهاي صبوح		کش برافروختم به روغن روح
برده باشد به حاصلش رنجي		هر کرا باشد اين چنين گنجي
شب و روزي به کار ما پرداز		اي شب و روز عالم از تو بساز
روز لطفي چنانکه داني کن		شب نگاهي درين معاني کن
اتفاق چنين شب و روزي		حبذا از چنان دل افروزي !
مکن و روز نيک را درياب		صاحبا، در شب سعادت خواب
روزت از روز و شب ز شب به باد		که وجودت به جود فربه باد
در پذير، ارچه بس حقير آورد		تحفه کين مفلس فقير آورد
به متاع زمين چه محتاجي ؟		تو که بر فرق آسمان تاجي
ور سلوکست سر گذشته‌ي تست		گر علومست در نوشته‌ي تست
که شود دانشت به اينها بيش		نه بدان آورندت اينها پيش
چون به نام تو شد به نام رسد		سخن از خواندنت به کام رسد
گرچه خامل بود، شود مشهور		کاملي را که بنگري از دور
بر صداي فلک کند ميري		صوت صيت تو در جهانگيري

قيد اقبال در سر قلمت

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته