غصه‌ي آسمان خورم دم نزنم، دريغ من

غصه‌ي آسمان خورم دم نزنم، دريغ من شاعر : خاقاني در خم شست آسمان بسته منم، دريغ من غصه‌ي آسمان خورم دم نزنم، دريغ من آتش دل برآورد دم زدنم، دريغ من چون دم سرد صبح‌دم کتش روز بردهد اين پل آب رنگ را کي شکنم، دريغ من بين که پل جفا فلک بر دل من شکست و من خار اجل ز راه جان برنکنم، دريغ من برکنم از زمين دل بيخ امل به بيل غم هستي هر تنم ولي نيست تنم، دريغ من هستم باد گشته سر از پي نيستي دوان بادم و گرد بيخودي پيرهنم، دريغ من ديده‌اي آنکه چون...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

غصه‌ي آسمان خورم دم نزنم، دريغ من

شاعر : خاقاني

در خم شست آسمان بسته منم، دريغ من		غصه‌ي آسمان خورم دم نزنم، دريغ من
آتش دل برآورد دم زدنم، دريغ من		چون دم سرد صبح‌دم کتش روز بردهد
اين پل آب رنگ را کي شکنم، دريغ من		بين که پل جفا فلک بر دل من شکست و من
خار اجل ز راه جان برنکنم، دريغ من		برکنم از زمين دل بيخ امل به بيل غم
هستي هر تنم ولي نيست تنم، دريغ من		هستم باد گشته سر از پي نيستي دوان
بادم و گرد بيخودي پيرهنم، دريغ من		ديده‌اي آنکه چون کند باد ز گرد پيرهن
تف دل آتش آورد در دهنم، دريغ من		هر چه من آورم ز طبع آب حيات در دهن
سنگ به چشمه‌ي خرد درفکنم، دريغ من		آب ز چشمه‌ي خرد خوردم و پس ز بيم جان
موروش از ره خسان ريزه چنم، دريغ من		جم صفتان ز خوان من ريزه چنند، پس چرا
دست سفيد سفلگان بوسه زنم، دريغ من		سنگ سياه کعبه را بوسه زده پس آنگهي
بر سر خاک عور تن نور تنم، دريغ من		تاجورم چو آفتاب اينت عجب که بي‌بها
کز پس مرگ دشمنان در حزنم، دريغ من		پيش حيات دوستان گر سپرم عجب‌تر آنک
کر جگر پر آبله چون سفنم، دريغ من		کو سر تيغ تا بدو باز رهم ز بند سر
رستم و کوره‌ي سفر شد وطنم، دريغ من		من چو گلم که در وطن خار برد عنان از آن
چشمه‌ي خون فرو دود بر ذقنم، دريغ من		چون به زبان من رود نام کرم ز چشم من
زانکه خزان وصل را ياسمنم، دريغ من		چشم گريست خون و دل گفت که ياس من نگر
نيست گياهي از کرم در چمنم دريغ من		آه برآمد از جهان گفت مرا که ريگ خور