ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق

ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق شاعر : خاقاني چهار طبع مخالف شدند جفت وفاق ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق رساند آيت رحمت به انفس و آفاق رسيد وقت که پيک امان ز حضرت او سخن سراي شود چون درخت در وقواق بسي نماند که بي‌روح در زمين ختن که نايب است به ملکت ز قاسم الارزاق به شکر آنکه جهان را خدايگان ملکي است سپهر مجد، منوچهر مشتري اخلاق جلال ملت، تاج ملوک فخر الدين ز زهر در دم افعي عيان کند ترياق شهنشهي که به صحرا نسيم انصافش به حکم اوست...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق

شاعر : خاقاني

چهار طبع مخالف شدند جفت وفاق		ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق
رساند آيت رحمت به انفس و آفاق		رسيد وقت که پيک امان ز حضرت او
سخن سراي شود چون درخت در وقواق		بسي نماند که بي‌روح در زمين ختن
که نايب است به ملکت ز قاسم الارزاق		به شکر آنکه جهان را خدايگان ملکي است
سپهر مجد، منوچهر مشتري اخلاق		جلال ملت، تاج ملوک فخر الدين
ز زهر در دم افعي عيان کند ترياق		شهنشهي که به صحرا نسيم انصافش
به حکم اوست قضا بسته با رضا ميثاق		ز داد اوست زمان کرده با امان وصلت
به هندوي گهري چون پرند چين براق		ز بس که ريخت ازين پيش خون خفچاقان
بجاي سبزه ز گل بردمد سر خفچاق		عجب مدار که از روح ناميه زين پس
نکرده کاتب جان جز به نام تو اطلاق		زهي برات بقا را ز عالم مطلق
چون جان گبر شدي تيره بر مسيح وثاق		اگر نه شمع فلک نور يافتي ز کفت
به عزم رزم کنند از براي کينه سباق		سحرگهي که يلان تيغ برکشند چو صبح
ز آسمان بستاند بناب نعش طلاق		ز بيم ناوک پروين گسل براي گريز
دل زمين خفقان و دم زمان فواق		بگيرد از تپش تيغ و ز امتلاي خلاف
فرشته‌وار نشسته بر اشهبي چو براق		تو ابروار بر آهخته خنجري چون برق
شود چو پاسخ کهسار باز تا غيداق		به يگ گشاد ز شست تو تير غيداقي
ز بس که جان بدان را دهي ز جسم فراق		در آن زمان که کن تيغ با کف تو وصال
خلايقي دگر از نوعيان کند خلاق		گمان بري که ز ارواح تيره زير اثير
اجل دهد به عدو زهر مالهم من واق		ظفر برد ز برت چتر جاء نصر الله
به جرم مه ندهد اجتماع مهر محاق		ايا شهي که ز تاثير عدل تو بر چرخ
ز شوق حضرت او والهند چون عشاق		بدان خداي که پاکان خطه‌ي اول
نه چون من است ثنا گستري به شام و عراق		که نيست چون تو سخا پروري به شرق و به غرب
تو نيز تربيتم کن که دارم استحقاق		مرا حق از پي مدح تو در وجود آورد
فلک سزد که شود دفتر و ملک وراق		منم که گاه کتابت سواد شعر مرا
به سر آن نرسد وهم بوعلي دقاق		دقايقي که مرا در سخن به نظم آيد
به حال من نظري کن به ديده‌ي اشفاق		ايا شهان زمانه عيال شفقت تو
چو طبع محرور از فعل داروي زراق		که خيره شد دلم از جور کنبد ازرق
که کينه ورزد با چون مني ز روي نفاق		جهان موافق مهر تو است مگذارش
چرا ز طايفه‌ي خاصگان بماندم طاق		به حسب طاقت خود طوق دار مدح توام
که خلق را توئي امروز نايب رزاق		مرا ز چنگ نوائب به جود خود برهان
چگونه گويم مدح يماک و وصف يلاق		تو راست ملک جهان و توئي سزاي ثنا
نيافت بيت المال و نساخت باب الطاق		نماند کس که ز انعام تو به روي زمين
نه اقتضاي رضا و نه اتفاق وفاق		منم که نيست در اين دور بخت را با من
بدان صفت که زنم آهن و ز تف حراق		بسوخت جان من از آز و طبع زنگ گرفت
که قتل من کند او وقت خشية الاملاق		اگر نه فضل تو فرياد من رسد بيم است
مدار عيش مرا بر اميد تلخ مذاق		شها به وصف تو خوش کرده‌ام مذاق سخن
برآرد از جگرم هر دمي هزار طراق		روا مبين ز طريق کرم که زخم نياز
چو آن کسي که به آب حيات شد مشتاق		ز بي‌نوايي مشتاق آتش مرگم
چو شانه شد همه دندان ز فرق سر، تا ساق		تنم ز حرص يکي نان چو آينه روشن
علاج اين چه شناسد حنين بن اسحاق		عطاي تو کند اين درد را دوا گر نه
بر اهل عالم از اين بام ناگشاده رواق		هميشه تا در موت و حيات نابسته است
به مهر و مدح تو بگشاده نطق و بسته نطاق		در تو قبله‌ي افاق باد و خلق زمين
قبول باد ز حق بالعشي و الاشراق		مدام در حق ملکت دعاي خاقاني

ز عدل شاه که زد پنج نوبه در آفاق

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته