هر صبح پاي صبر به دامن درآورم

شاعر : خاقاني

پرگار عجز، گرد سر و تن درآورم		هر صبح پاي صبر به دامن درآورم
چون جرعه ريز ديده به دامن درآورم		از عکس خون قرابه‌ي پر مي‌شود فلک
چون لعبتان ديده به زادن درآورم		هر دم هزار بچه‌ي خونبن کنم له خاک
کبستني به بخت سترون درآورم		از زعفران چهره مگر نشره‌اي کنم
داند که سر به خط بلا من درآورم		دانم که دهر، خط بلا بر سرم کشيد
سيماب وش گداز به آهن درآورم		چون آه آتشين زنم از جان آهنين
از آب ديده دجله به برزن درآورم		غم در جگر زد آتش برزين مرا و من
دستي به شاخ لهو به صد فن درآورم		غم بيخ عمر مي‌برد و من به برگ آنک
دامن چو پيرزن به نهنبن درآورم		طوفانم از تنور برآمد چه سود از آنک
کاين روز رفته باز به روزن درآورم		شد روز عمر ز آن سوي پيشين و روي نيست
اسبي ز ني به حرب تهمتن درآورم		با من فلک به کين سياوش و من ز عجز
فرزند آفتاب به معدن درآورم		چون کوه خسته سينه کنندم به جرم آنک
طوفان به هفت رقعه‌ي ادکن درآورم		از جور هفت پرده‌ي ازرق به اشک لعل
يک جو نيافتم که به خرمن درآورم		از کشت‌زار چرخ و زمين کاين دو گاو راست
کافغان بناي و حلق چو ارغن درآورم		از چنگ غم خلاص تمني کنم ز دهر
تا رحمتي به خاطر بهمن درآورم		چون زال، بسته‌ي قفسم نوحه زان کنم
مريم صفت بهار به بهمن درآورم		ني‌ني که با غم است مرا انس لاجرم
چون سر بخورد سنبل و بهمن درآورم		نشگفت اگر چو آهوي چين مشک بردهم
از شاخ سدره مرغ نوازن درآورم		چون دم برآرم از سر زانو به باغ غم
صد کاروان درد معين درآورم		زانو کنم رصدگه و در بيع خان جان
از خان بي‌پشت بختي توسن درآورم		غم بختي‌اي است توسن و من يار کاروان
بختي غم به ديده‌ي سوزن درآورم		دل تنگ‌تر ز ديده‌ي سوزن شده است و من
دردي است جنس مي که ز يک دن درآورم		غم تخم خرمي است که در يک دل افکنم
غم را چو زال زر به نشيمن درآورم		عنقاي مغربم به غريبي که بهر الف
دود از سموم غصه به گلشن درآورم		در گلشن زمانه نيابم نسيم لطف
بر آستان پير ممکن درآورم		فقر است پير مائده افکن که نفس را
گر نفس خاک پاش به گلخن درآورم		آب حيات از آتش گلخن دمد چو باد
گر حمل‌ها به هند ز روين درآورم		آري ز هند عود قماري برم به روم
يک چند پي به دير برهمن درآورم		چندي نفس به صفه‌ي اهل مصفا زدم
گه سجده‌گاه ساغر روشن درآورم		چون کار عالم است شتر گربه من به کف
گاهي به لوح و گه به فلاخن درآورم		از هزل و جد چو طفل بنگزيردم که دست
چون رخش نيست پاي به کودن درآورم		جنسي نماند پس من و رندان که بهر راه
کز هر دو برگ عنبر و لادن درآورم		آهوي مشک نيست چه چاره ز گاو و بز
آغوش از آن به خاک فروتن درآورم		چون چرخ سرفکنده زيم گرچه سرورم
حاشا که من شکست به دشمن درآورم		دشمن مرا شکسته کند دوست دارمش
تا چون حليش دست به گردن درآورم		تهديد تيغ مي‌دهد آوخ کجاست تيغ
رخنه چرا به تيشه‌ي کان کن درآورم		کانرا که تيشه رخنه کند فضل کان نهم
خط فسون عقل به مسکن درآورم		در ديولاخ آز مرا مسکن است و من
گر من نظر به عالم ريمن درآورم		همت شود حجاب ميان من و نظر
نگذاردم که چشم به روغن درآورم		آسيمه سر چو گاو خراسم که چشم بند
ارقم نيم که يال به چندان درآورم		در رنگ و بوي دهر نپيچم که ره روم
باز اوفتم چو ديده به ارزن درآورم		من نامه بر کبوتر راهم ز همرهان
رخت امان به خلد مزين درآورم		گر خاص قرب حق نشوم واثقم بدانک
آخر مثلثي به مثمن درآورم		جان و دل و خرد برسانم به باغ خلد
نحلم که روزي از گل و سوسن درآورم		چون خرمگس ز جيفه و خس طعمه چون کنم
بر خوان جان دو نان ملون درآورم		چون قوتم آرزو کند از گرم و سرد چرخ
نان ريزه‌ها چو مور به مکمن درآورم		با آنکه قانعم چو سليمان ز مهر و ماه
تا من به خون دو مرغ مسمن درآورم		نسرين را به خوشه‌ي پروين بپرورند
حاشا که شک به بخشش ذو المن درآورم		مرد توکلم، نزنم درگه ملوک
پس کفر باشد ار به دل اين ظن درآورم		آن‌کس که داد جان، ندهد نان؟ بلي دهد
کتش ز تيه وادي ايمن درآورم		چون موسيم شجر دهد آتش چه حاجت است
نقصي چرا به فضل مبرهن درآورم		گردون ناکس ار نخرد فضل من رواست
غارت چرا به تيغ و به جوشن درآورم		بهرام‌وار گر به من آرند دوکدان
شب زهره را چو رعد به شيون درآورم		ز آن غم که آفتاب کرم مرد برق‌وار
پس سر چرا به خطبه‌ي اين زن درآورم		اين پيرزن هنوز عروس کرم نزاد
سحر مبين به شعر مبين درآورم		گفتم به ترک مدح سلاطين، مبين از آنک
پيشش زبان به گفتن سن‌سن درآورم		کو شه طغان جود؟ که من بهر اتمکي
همچون کليم رخنه‌ي الکن درآورم		خاقاني مسيح دمم پس به تيغ نطق
کب گهر به سنگ خماهن درآورم		بهر دو نان ستايش دو نان کنم؟ مباد
تار رداي روح به درزن درآورم		چون موي خوک در زن ترسا بود چرا
کاين لعل هم به طوق و به گردن درآورم		هم نعت حضرت نبوي کان نکوتر است
کحل الجواهري که به هاون درآورم		کحال دانشم که برند اختران به چشم
گنجي که سر به حصن محصن درآورم		گفتم روم به مکه و جويم در آن حرم
جلباب نيستي به سر و تن درآورم		چون نيست وجه‌زر نکنم عزم مکه باز
کاين غم به ارزروم و به ارمن درآورم		تبريز غم فزود مرا آرزوم هست
من رخت دل به مقصد و مامن درآورم		خوش مقصدي است ار من و خوش مامن ارزروم
چون مرغ برگ دانه به ارزن درآورم		چون مور ساز خانه به اخلاط درکشم
بحري ز نظم و نثر مدون درآورم		منت برد عراق و ري از من بدين دو جاي
شمعي به چاه تيره‌ي بيژن درآورم		بس شکر کز منيژه و گيوم رسد که من

هر صبح پاي صبر به دامن درآورم

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته