وز متقين حيا و ز مستغفرين بيان

شاعر : خاقاني

همچون درخت گندم باش از براي فرض		وز متقين حيا و ز مستغفرين بيان
گه در سجود باش چو در مغرب آفتاب		گه راست گه خميده و جان بسته بر ميان
از جسم بهترين حرکاتي صلوة بين		گه در رکوع باش چو بر مرکز آسمان
يارب دل شکسته و دين درست ده		وز نفس بهترين سکناتي صيام دان
خاقاني از زمانه به فضل تو در گريخت		کنجا که اين دو نيست و بالي‌است بي‌کران
ز آن پيشتر کاجل ز جهان وارهاندش		او را امان ده از خطر آخر الزمان
گر خوانده‌اي سعادت عقباش رد مکن		از ننگ حبس خانه‌ي شروانش وارهان
قحط وفاست در بنه‌ي آخر الزمان		ور داده‌اي منت دنياش واستان
در دم سپيد مهره‌ي وحدت به گوش دل		هان اي حکيم پرده‌ي عزلت بساز هان
هم با عدم پياده فرو کن به هشت نطع		خيز از سياه خانه‌ي وحشت به پاي جان
سوداي اين سواد مکن بيش در دماغ		هم با قدم، سوار برون ران به هفت خوان
فلسي شمر ممالک اين سبز بارگاه		تکليف اين کثيف منه بيش بر روان
جيحون آفت است بر آن ابگينه پل		صفري شمر فذالک اين تيره خاکدان
چشم بهي مدار که در چشم روزگار		که پايه بلاست بر آ، غول ديده‌بان
تو غافل و سپهر کشنده رقيب تو		آن ناخنه که بود بدل شد به استخوان
دهر سپيد دست سيه کاسه‌اي است صعب		فرزانه خفته و سگ ديوانه پاسبان
کن خوش‌ترين نواله که از دست او خوري		منگر به خوش زباني اين ترش ميزبان
دل دستگاه توست به دست جهان مده		لوزينه‌اي است خرده‌ي الماس در ميان
هر لحظه هاتفي به تو آواز مي‌دهد		کاين گنج خانه را ندهد کس به ايرمان
آواز اين خطيب الهي تو نشنوي		کاين دامگه نه جاي امان است الامان
اول بيار شير بهاي عروس فقر		کز جوش غفلت است تو را گوش دل گران
خاتون دار ملک فريدونش خوان که نيست		وانگه ببر قباله‌ي اقبال رايگان
تا بر در تو مرکب فقر است ايمني		کابين اين عروس کم از گنج کاويان
شمشاد و سرو را ز تموز و خزان چه باک		کاحداث را سوي تو جنيبت شود روان
از فقر ساز گل شکر عيش بد گوار		کز گرم و سرد لاله و گل را رسد زيان
ازين و آن دوا مطلب چون مسيح هست		وز فاقه خواه مهر تب جان ناتوان
مگذار شاه دل به در مات خانه در		زيرا اجل گياست عقاقير اين و آن
خرسند شو به ملکت خرسندي ازوجود		زين در که هست درد ز عزلت فرونشان
اسکندر و تنعم ملک دو روزه عمر		خاسر شناس خسرو و طاغي سمر طغان
بي‌طعمه و طمع به سر آور چو کرم بيد		خضر و شعار مفلسي و عمر جاودان
زنبور خانه‌ي طمع آلوده شد مشور		چون کرم پيله سر چه کني در سر دهان
هم جنس در عدم طلب اينجا مجوي از آنک		زنبور وار بيش مکن زين و آن فغان
خودباش انيس خود مطلب کس که پيل را		نيلوفر از سراب نداده است کس نشان
داني چه کن ز ناخوش و خوش کم کن آرزو		هم گوش بهتر از پر طاووس پشه‌ران
خود را درم خريد رضاي خداي کن		سيمرغ وش ز ناکس و کس گم کن آشيان
پرواز در هواي هويت کن از خرد		دامن ازين خداي فروشان فرو نشان
از لا رسي به صدر شهادت که عقل را		بر تله‌ي هوا چه پري از تل هوان
لا ز آن شد اژدهاي دوسر، تا فرو خورد		از لا و هوست مرکب لاهوت زير ران
بنمود صبح صادق دين محمدي		هر شرک و شک که در ره الا شود عيان
دندان‌هاي تاج بقا شرع مصطفاست		هين در ثناش باش چو خورشيد صد زبان
آنجا که دم گشاد سرافيل دعوتش		عقل آفرينش از بن دندان کند ضمان
آنجا که کوفت دولت او کوس لااله		جان باز يافت پير سرانديب در زمان
آن شاهد لعمرک و شاگرد فاستقم		آواز قد صدقت برآمد ز لامکان
آدم به گاهواره‌ي او بود شير خوار		مخصوص قم فانذر و مقصود کن فکان
در دين شفاي علت عامل براي حق		ادريس هم به مکتب او گشته درس خوان
هم عيب را به عالم اشرار پرده پوش		زي حق شفيع زلت آدم پي جنان
او سرو جويبار الهي و نفس او		هم غيب را ز عالم اسرار ترجمان
او آفتاب عصمت و از شرم ذو الجلال		چون سرو در طريقت هم پير و هم جوان
مه را دو نيمه کرده به دست چو آفتاب		نفکنده بر بيان قلم سايه‌ي بنان
گه با چهار پير زبان کرده در دهن		سايه نه بر زمينش و از ابر سايه بان
مهر آزماي مهره‌ي بازوش جان و عقل		گه با دو طفل در دهن افکنده ريسمان
حبل الله است معتکفان را دو زلف او		حلقه به گوش حلقه‌ي گيسوش انس و جان
قدرش مروقي است بر اين سقف لاجورد		هم روز عيد و هم شب قدر اندر او نهان
بر بام سدره تا در ادني فکنده رخت		فرش رفوگري است بر اين فرش باستان
جبريل هم به نيم ره از بيم سوختن		روح القدس دليلش و معراج نردبان
جنت ز شرم طلعت او گشته خار بست		بگذاشته رکابش و برتافته عنان
خورشيد بر عمامه‌ي او بر فشانده تاج		دوزخ ز گرد ابلق او گشته گلستان
آنجا شده به يکدم کز بهر بازگشت		بر جيس بر رداش فدا کرده طيلسان
هر داستان که آن نه ثناي محمدي است		ز آنجا هزار سال رهش بوده تا جهان
خواهي که پنج نوبت الصابرين زني		دستان کاهنان شمر آن را نه داستان
از صادقين وفا طلب از قانتين ادب		تعلم کن ز چار خليفه طريق آن

وز متقين حيا و ز مستغفرين بيان

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته