گرچه صفاهان جزاي من به بدي کرد | | بينم لوزينهي رضاي صفاهان |
خطهي شروان که نامدار به من شد | | هم به نکوئي کنم جزاي صفاهان |
نسبت خاقان به من کند چو گه فخر | | گر به خرابي رسد بقاي صفاهان |
پانصد هجرت چو من نزاد يگانه | | در نگرد دانش آزماي صفاهان |
مبدع فحلم به نظم و نثر شناسند | | تا به دوگانه کنم دعاي صفاهان |
از دم خاقاني آفرين ابد باد | | کم نکنم تا زيم ولاي صفاهان |
نکهت حور است يا هواي صفاهان | | بر جلساء الله اتقياي صفاهان |
دولت و ملت جنابه زاد چو جوزا | | جبهت جوز است يا لقاي صفاهان |
چون زر جوزائي اختران سپهرند | | مارد بخت يگانه زاي صفاهان |
بلکه چو جوزا جناب برد به رفعت | | سخته به ميزان از کياي صفاهان |
بلکه چو جوزا دو ميوهاند جنابه | | خاک جناب ارم نماي صفاهان |
ز آ، نفس استوي زنند عليالعرش | | عرش و جناب جهانگشاي صفاهان |
خاک صفاهان نهال پرور سدره است | | کز بر عرش آمد استواي صفاهان |
ديدهي خورشيد چشم درد همي داشت | | سدرهي توحيد منتهاي صفاهان |
لاجرم اينک براي ديدهي خورشيد | | از حسد خاک سرمه زاي صفاهان |
چرخ نبيني که هست هاون سرمه | | دست مسيح است سرمه ساي صفاهان |
نور نخستين شناس و صور پسين دان | | رنگ گرفته ز سرمههاي صفاهان |
يرحمکالله زد آسمان که دم صبح | | روح و جسد را بهم هواي صفاهان |
دست خضر چون نيافت چشمه دوباره | | عطسهي مشکين زد از صباي صفاهان |
چاه صفاهان مدان نشيمن دجال | | کرد تيمم به خاک پاي صفاهان |
چتر سياه است خال چهرهي ملکت | | مهبط مهدي شمر فناي صفاهان |
مرغ ضمير مرا وصيت عنقاست | | ز آن سيهي خال دان ضياي صفاهان |
قلت لماء الحيوة هل لک عين | | يالک من بلبل صلاي صفاهان |
قلت لنسر السماء هل لک طعم | | قال نعم کف اغنياي صفاهان |
راي بري چيست؟ خيز و جاي به جي جوي | | قل بلي جود اسخياي صفاهان |
پار من از جمع حاج بر لب دجله | | کانکه ري او داشت، داشت راي صفاهان |
مستمعي گفت هان صفاوت بغداد | | خواستم انصاف ماجراي صفاهان |
منکر بغداد چون شوي که ز قدر است | | چند صفت پرسي از صفاي صفاهان |
خاصه که بغداد خنگ خاص خليفه است | | ريگ بن دجله سر بهاي صفاهان |
آن دگري گفت کز زکات تن کرخ | | نعل بها زيبدش بهاي صفاهان |
گفتم بغداد بغي دارد و بيداد | | هست نصاب جي و نواي صفاهان |
کرخ کلوخ در سقايهي جي دان | | ديده نهاي داد باغهاي صفاهان |
ايمه نه بغداد جاي شيشه گران است | | دجله نم قربهي سقاي صفاهان |
از خط بغداد و سطح دجله فزون است | | بهر گلاب طربفزاي صفاهان |
چون به سر کوه قاف نقطهي «فا» دان | | نقطهاي از طول و عرض جاي صفاهان |
عطر کند از پلنگ مشک به بغداد | | خطهي بغداد در ازاي صفاهان |
فاقهي کنعان دهد خساست بغداد | | و آهوي مشک آيد از فضاي صفاهان |
بيضهي مصر است به ز فرضهي بغداد | | نعمت مصر آورد سخاي صفاهان |
نيل کم از زنده رود و مصر کم از جي | | وز خط مصر است به بناي صفاهان |
باغچهي عين شمس گلخن جي دان | | قاهره مقهور پادشاي صفاهان |
اين همه دادم جواب خصم و گواهم | | وز بلسان به شمر گياي صفاهان |
مدت سي سال هست کز سر اخلاص | | هست رفيع ري و علاي صفاهان |
اينک ختم الغرائب آخر ديدند | | زنده چنين داشتم وفاي صفاهان |
مدح دو فاروق دين چگونه کنم من | | تا چه ثنا راندهام براي صفاها |
در سنه ثانون الف به حضرت موصل | | صدر و جمال آن دو مقتداي صفاهان |
صاحب جبرئيل دم، جمال محمد | | راندم ثانون الف سزاي صفاهان |
داد هزار اخترم نتيجهي خورشيد | | کز کرمش دارم اصطفاي صفاهان |
پيش علي اصغر و اتابک اکبر | | آن به گهر شعري سماي صفاهان |
نزد سليمان شهم ستود چو آصف | | برده رهآورد من ثناي صفاهان |
پس چو به مکه شدم، شدم ز بن گوش | | گفت که ها هدهد سباي صفاهان |
کعبه عبادت ستاي من شد ازيراک | | حلقه بگوش ثنا سراي صفاهان |
کعبه مرا رشوه داد شقهي سبزش | | ديد مرا مکرمتستاي صفاهان |
اين همه گفتم به رايگان نه بر آن طمع | | تا ننهم مکه را وراي صفاهان |
ديو رجيم آنکه بود دزد بيانم | | کافسر زر يابم از عطاي صفاهان |
او به قيامت سپيدروي نخيزد | | گر دم طغيان زد از هجاي صفاهان |
اهل صفاهان مرا بدي ز چه گويند | | ز آنکه سيه بست بر قفاي صفاهان |
زنگار آمده مرا ز مس نه زر ايرا | | من چه خطا کردهام بجاي صفاهان |
جرم من آن است کز خزاين عرشي | | سرکه رسيدش، نه کيمياي صفاهان |
گير گداي محبتم، نهام آخر | | گنج خدايم ولي گداي صفاهان |
گنج خدا را به جرم دزد نگيرند | | خرمگس خوان ريزهاي صفاهان |
دست و زبانش چرا نداد بريدن | | اين نپسندند ز اصفياي صفاهان |
يا به سر دار بر چرا نکشيدش | | محتسب شهر و پيشواي صفاهان |
جرم ز شاگرد پس عتاب بر استاد | | شحنهي انصاف و کدخداي صفاهان |
کردهي قصار پس عقوبت حداد | | اينت بد استاد از اصدقاي صفاهان |
اين مگر آن حکم باژ گونهي مصر است | | اين مثل است آن اولياي صفاهان |
بر سر اين حکم نامه مهر نبندد | | آري مصر است روستاي صفاهان |
کرد لبم گوش روزگار پر از در | | پير ششم چرخ در قضاي صفاهان |
بس لب و گوشم به حنظل و خسک انباشت | | ناشده چشم من آشناي صفاهان |
سنبلهي چرخ کو مساحي معني | | هم قصبهي گل شکر فزاي صفاهان |
راست نهادند پردهاش و به بختم | | دانهي دل سايد آسياي صفاهان |
شير زر و تخت طاقديس خسان را | | پردهي کژ ديدم از ستاي صفاهان |
واحزنا گفتهام به شاهد حربا | | باز مرا جفت کاين نواي صفاهان |
زان گله کردم به آفتاب که ديدم | | زين گلهي حربهي جفاي صفاهان |
گفت چو بربط مزن ز راه زبان دم | | کوست سنا برقي از سناي صفاهان |
از تن عالم خورند گوشت مبادا | | دم ز ره چشم زن چو ناي صفاهان |
داد صفاهان ز ابتداي کدورت | | زهر چگونه سزد غذاي صفاهان |
سيب صفاهان الف فزود در اول | | گرچه صفا باشد ابتداي صفاهان |
ارمض قلبي بلائه و سالقي | | تا خورم آسيب جان گزاي صفاهان |
غضني الکلب ثم غضة کلب | | نار براهيم في بلاي صفاهان |
اين همه سکباي خشم خوردم کاخر | | سوف اداوي به باقلاي صفاهان |