چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي

چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي شاعر : خاقاني بگشاي سر خم که کند صبح نمائي چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي چون صبح نمود آن صدف غاليه سائي آن جام صدف ده که بخندد چو رخ صبح هم نقب زد و مرغ بر آن داد گوائي در خمکده زن نقب که در طاق فلک صبح خوش کن نفس از مشک و مي انگار صبائي چون گشت صبا خوش نفس از مشک و مي صبح برساز ستا چاک زد اين سبز دوتائي مرغ از گلو الحان ستا ساخت دم صبح رستي خورد از خوانچه‌ي زرين سمائي شو خوانچه کن از زهره دلان پيش که گيتي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي

شاعر : خاقاني

بگشاي سر خم که کند صبح نمائي		چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي
چون صبح نمود آن صدف غاليه سائي		آن جام صدف ده که بخندد چو رخ صبح
هم نقب زد و مرغ بر آن داد گوائي		در خمکده زن نقب که در طاق فلک صبح
خوش کن نفس از مشک و مي انگار صبائي		چون گشت صبا خوش نفس از مشک و مي صبح
برساز ستا چاک زد اين سبز دوتائي		مرغ از گلو الحان ستا ساخت دم صبح
رستي خورد از خوانچه‌ي زرين سمائي		شو خوانچه کن از زهره دلان پيش که گيتي
از خوانچه‌ي گردون نکني زله گدائي		چون خوانچه کني تا ز سر گرسنه چشمي
نانت ز چه شيرين و تو چون تلخ ابائي		چون خوانچه‌ي گردون که نوالت همه زهر است
اين افعي پيچان که کند عمر گزائي		چون پوست فکند و ز دهان مهره برآورد
دل مرده در اين دخمه‌ي پيروزه وطائي		مي نوش کن و جرعه بر اين دخمه فشان ز آنک
گر طفل نه‌اي سغبه‌ي بازيچه چرائي؟		بازيچه شمر گردش اين گنبد بازيچ
مرغان سليمان و پري‌روي سبائي		جام است چو اشک خوش داود و همه بزم
تعويذ خرد گم کني و سلسله خائي		چون روي پري بيني و آن سلسله‌ي زلف
اي عقل چه درد سري ، اي مي چه دوائي		بشکست نفس در گلوي بلبله، بس گفت
تا مرغ صراحي کندت نغز نوائي		آن لعل لعاب ازدهن گاو فرو ريز
درياکش از آن ماهي اگر مرد صفائي		مجلس همه دريا و قدح‌ها همه ماهي است
جان پريان، کز تن خم يافت رهائي		از پيکر گاو آيد در کالبد مرغ
وز ماهي سيمين سوي دلهاي هوائي		از گاو به مرغ آمد و از مرغ به ماهي
در گوش نه آن حلقه چو در حلقه‌ي مائي		ماه نو ما حلقه‌ي ابريشم چنگ است
بي‌چرخ و زمين رقص کن انگار هبائي		مي‌کش، مکش آسيب زمين و ستم چرخ
قحط است و تو بر آخور سنگيش نپائي		اين هفت ده خاکي و نه شهر فلک را
اينجا چه اميري کني، آنجا چه گدائي		نزل وعلف نيست نه در شهر و نه در ده
خشک آخور و تز سبزه چه در بند چرائي		چون اسب تو را سخره گرفتند يکي دان
هين باده‌ي خام آر و مکن خام درائي		در کاسه‌ي سر ديگ هوس پختن تو چند
زانک از سر سرسام هوا بر سر پائي		بحران هوس جام چو بهري برد از تو
تو محرم مي باش و مکن کعبه ستائي		گر محرم عيدند همه کعبه ستايان
عرياني بيرون و درون لعل قبائي		احرام که گيري چو قدح گير که دارد
ها عارض و زلف و لب ترکان سرائي		کعبه چکني با حجر الاسود و زمزم
از طاعت آن کعبه نشينان ريائي		هم خدمت اين حلقه بگوشان ختن به
اينجا نتوان کرد به يک‌دل دو هوائي		يا ميکده، يا کعبه و يا عشرت و يا زهد
تن عودي و مشکي شده دل ناري و مائي		کو خيک براندوده به قير و ز درونش
بر طفل حبش روي معلم شده نائي		بر زال سيه موي مشاطه شده چنگي
زاينده‌ي روحي که کند معجزه زائي		بربط نگر آبستن و نالنده چو مريم
کز چار زبان مي‌کند انجيل سرائي		بر کاس رباب آخور خشک خر عيسي است
وزساق به زير است پلاس، اينت مرائي		چنگ است به ديبا تنش آراسته تا ساق
پيرامن نه چشم کند مار فسائي		ناي است يکي مار که ده ماهي خردش
در حلقه سگ تازي و آهوي ختائي		دف حلقه تن و حلقه بگوش است همه تن
لفظش صدف و اين غزلش در بهائي		خاقاني و بحر سخن و حضرت خاقان

چون صبح‌دم عيد کند نافه گشائي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته