از سر قدر همه تاجورند | | سروراني که مرا تاج سرند |
عز اسلام و ضياء بصرند | | به لقا و به لقب عالم را |
پادشا سار و پيمبر سيرند | | آدمي نفس و ملايک نفساند |
نه به پرگار نه افلاک درند | | برتر از نقطهي خاکاند به ذات |
به قلم نائب حکم قدرند | | به همم صاحب صدر فلکاند |
عسکر آراي ملوک بشرند | | به ني عسکري ملک طراز |
همه شيران گرو نيشکرند | | تا دوات همه پر نيشکر است |
تا به ني بو که تب او ببرند | | تب برد شير و پناهد سوي ني |
تا همه سفره نشين سفرند | | سفرهي مائده پرداز همه است |
که به همت همه عيسي هنرند | | خوانشان خوانچهي خورشيد سزد |
که همه در رخ ترکان نگرند | | که گهي خوردي ترکان طلبند |
خلق تتماجي ايشان شمرند | | همه ترکان فلک را پس از اين |
هندويي دو که مرا طبخ گرند | | خورد ترکانه عجب ميسازند |
قرص خوربين که به محور سپرند | | گرچه محور سپرد قرصهي خور |
ليک دارندهي تير خزرند | | هندوانند سپر ساز از سيم |
چون به تيرش به سر بار برند | | به سر تيغ به صد پاره کنند |
که چو ديلم همه سيمين سپرند | | هندوان بيني در مطبخ من |
تا بزرگان به سر نيزه خورند | | خورشي کرده به تير است و به تيغ |
که دو عالم ببرش مختصرند | | اين چنين ماحضري ساخته شد |