بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم

شاعر : خاقاني

گويند صبر کن، نه همانا من آن کنم		بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم
بيرون ز صبر چيست مداوا، من آن کنم		درد فراق را به دکان طبيب عشق
گويد مکن خروش به عمدا، من آن کنم		گوئي زبان صبر چه گويد در اين حديث
دل کرد از آب خضر شکيبا من آن کنم		گر هيچ تشنه در ظلمات سکندري
ايشان چه کرده‌اند بگو تا من آن کنم		ياران به درد من ز من آسيمه سر ترند
در آب چشم از آتش سودا من آن کنم		آتش کجا در آب فتد چون فغان کند
امروز ياد دار که فردا من آن کنم		آن ناله‌اي که فاخته مي‌کرد بامداد
حاشا که جانم آن طلبد يا من آن کنم		گفتي که يار نو طلبي و دگر کني
وامق چه کرد ز انده عذرا، من آن کنم		انده گسار من شد و انده به من گذاشت
با لشکري چه کرد به تنها، من آن کنم		کاووس در فراق سياوش به اشک خون
غرقه ميان خون دل اينجا من آن کنم		خورشيد من به زير گل آنجا چه مي‌کند
از من همان طلب کن زيرا من آن کنم		فرياد چون کند دل خاقاني از فراق
ز غرقاب درياي خون آمديم		ز کام نهنگان برون آمديم
به کشتي عصمت درون آمديم		نه از باديه بل ز طوفان نوح
به دست زباني زبون آمديم		سه ماه از تمناي جنات عدن
که از تيه موسي برون آمديم		سه ماهه سفر هست چل‌ساله رنج
در آن راه ظلمات گون آمديم		به سگ‌جاني ار چون سکندر به طبع
هم الياس را رهنمون آمديم		چو خضر از سرچشمه خورديم آب
گريزان نداني که چون آمديم		ز غوغاي زنگي‌دلان عرب
ز صف کلنگان فزون آمديم		از آن زاغ فعلان گه شبروي
تو گوئي ز مادر کنون آمديم		ز خون خوردن و حبس جستيم عور
که از ما از رحم سرنگون آمديم		اگر سرنگون خوانده‌اي مان رواست
جان نورهان دهيم که ناديده ديده‌ايم		کو نزل عاشقان که منزل رسيده‌ايم
رستي خوران به باغ رضا آرميده‌ايم		آزاده رسته از در دربند حادثات
يک هفته زير سايه‌ي خاصان خزيده‌ايم		چون چار هفته مه که به خورشيد درخزد
بي‌چتر زر چو لشکر آتش دويده‌ايم		بي‌جوش خون چو موکب ساغر گذشته‌ايم
در ملک نيم‌روز به پيشين رسيده‌ايم		در نيم شب چو صبح پسين درگرفته‌ايم
بر هفت مرکبان فلک ره بريده‌ايم		از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل
بر آب او صفير ز کيوان شنيده‌ايم		گلگون ما که آب خور وصل ديده بود
از نور سوي نور شبيخون گزيده‌ايم		در عالمي که راه ز ظلمت به ظلمت است
کز ره بلاي آخور سنگين کشيده‌ايم		اي دل صلاي قرصه‌ي رنگين آفتاب
زان مي بده که دي به صبوحي چشيده‌ايم		اي ساقي‌الغياث که بس ناشتا لبيم
بيغوله‌اي که از پي غولان رميده‌ايم		اي ميزبان ميکده ايثار کن به ما
تا ور آه صور در دميده‌ايم		بيم است از آن که، صبح قيامت برون دمد
تيري کز او علامت سلطان دريده‌ايم		ما ناوکي و دعوت ما تير ناوکي
سلطان چرخ را به غلامي خريده‌ايم		از صبح و شام هم به زر شام و سيم صبح
ترسيده‌ايم از آب که سگ گزيده‌ايم ما		در خاک کوي ريخته‌ايم آبرو از آنک
خاقاني فلک دل خورشيد ديده‌ايم		دل را کبود پوش صفا کرده‌ايم از آنک
در کوي قلندران مقيميم		ما حضرت عشق را نديميم
هم درد پرست را نديميم		هم ميکده را خدايگانيم
جوشنده نه از تف جحيميم		کوشنده نه از پي بهشتيم
آزاد ز جنت و نعيميم		ما بنده‌ي اختيار ياريم
ما باري عاشق قديميم		گر عالم محدث است گو باش
از يوسف خويش با شميميم		بي‌زحمت پيرهن همه سال
گاه ابراهيم و گه کليميم		آن آتش را که عشق ازو خاست
در ديده‌ي تو سيه گليميم		بس روشن سينه‌ايم اگرچه
عالي نسبيم اگر يتيميم		اصل گهر از خليفه داريم
در چار سوي اميد و بيميم		اين است که از براي يک‌دم
موقوف امانت عظيميم		خاقاني‌وار در خرابات
الصبوح اي دل که از کار دو عالم فارغيم		در دو عالم کار ما داريم کز غم فارغيم
و آن دگر عالم گرو داديم و از کم فارغيم		کم زديم و عالم خاکي به خاکي باختيم
ما چنان کز عقل بيزاريم از آدم فارغيم		عقل اگر در کشت‌زار خاک آدم ده کياست
ما که ترک عقل گفتيم از همه غم فارغيم		خاک عشق از خون عقلي به که غم‌بار آورد
چون سليمان حاضر است تخت و خاتم فارغيم		عشق داريم از جهان گر جان مباشد گو مباش
ما به دريا نيم مستيم و ز همدم فارغيم		همدم ما گر به بوي جرعه مستي شد تمام
ما که مي پيدا خوريم از کار محرم فارغيم		محرم از بهر نهان کاران به کار آيد حريف
جام جم بر سنگ زن کز جام و از جم فارغيم		اين لب خاکين ما را در سفالي باده ده
ما خراب دوستيم از طاق و طارم فارغيم		چرخ و اختر چيست طاق آرايشي و طارمي است
هرچه زخم آيد ببوسيم و ز مرهم فارغيم		تن سپر کرديم پيش تير باران جفا
ما نه دين داريم و نه دل وز شما هم فارغيم		گر شما دين و دلي داريد و از ما فارغيد
ما هم از دام تو دوريم و هم از دم فارغيم		چند دام از زهد سازي و دم از طاعت زني
از اميد جنت و بيم جهنم فارغيم		لاف آزادي زني با ما مزن باري که ما
باده ده کز کعبه آزاد و ز زمزم فارغيم		چند ياد از کعبه و زمزم کني خاقانيا
چه پرسي ز من حال دل چون ندارم		دلي داشتم وقتي، اکنون ندارم
ز خوناب اين دل که اکنون ندارم		غريق دو طوفانم از ديده تا لب

بر درد دل دوا چه لود تا من آن کنم

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته