مانا ز بخت يافت نگين پيمبري | | افاق زير خاتم خوارزم شاهي است |
از بانگ پشه دبدبهي کوس سنجري | | پيش سپيد مهرهي قدرش زبونتر است |
عنقا کمر ببست براي کبوتري | | از بهر آنکه نامهي درگاه او برد |
تهديد ميرسد که رها کن ستمگري | | چرخ کبود را ز حسام بنفش او |
خون ريختي گرش نبدي حق مادري | | از دهر زاد و دهر فضولي نماي را |
از چار شهر چه که ز نه چرخ چنبري | | تيغش ز چار شهر خراسان خراج خواست |
آنکس که خورد رست ز دست مزوري | | شمشير گوشت خوارهي او را مزوري است |
آنقدر هم ز قدرت او خواست ياوري | | گر خصم او بجهد طلسمي بساخته است |
نطق از خداي يافت نه از سحر سامري | | گوساله گرچه بهر خلاف خداي بود |
کابشر نوشت نامش بر تاج مشتري | | گردون مگر مصحف نامش شنوده بود |
کامروز در زمانه تو اسلام پروري | | روح القدس به خدمت او ميخورد قسم |
کز روي عدل گستري و فضل پروري | | سوگند خورد عاقلهي جان به فضل و عدل |
خاقاني از طريق سخن صد چو عنصري | | خوارزم شه هزار چو محمود زاولي است |
عنبر در ثمن فرستادي | | ابر دستا ز بحر جود مرا |
يمن فال يمن فرستادي | | يمن و ترک هست شوم و به من |
زاغ طوطي سخن فرستادي | | طغرلي و هماي و بلبل را |
صيد کردي به من فرستادي | | شاه شيران توئي که طرفه غزال |
بس که ترک ختن فرستادي | | گر فرستاديم غلام حبش |
خادم ساده تن فرستادي | | خادم ساده دل منم که مرا |
نانت جوين چراست سخنهات گندمي | | خاقانيا! مسيح دما! زين خراس دهر |
شيري، چرا کني ز سر لابه سگ دمي | | مردي، چرا شوي به در عامه طفلوار |
بشنو نداي حق سوي دنيا که اخدمي | | درگاه حق شناس که دنيا ز پس دود |
ياري و مردمي همه ماري و کژدمي | | مردم مجوي و يار مخواه از جهان که هست |
کو راست هر دو مردمهي چشم مردمي | | چون هر دو ميم مردمه در خط کاتبان |
نام حور دل فريبش کردمي | | عالمي بس ديو راي است ارنه من |
ور نسودي من عتابش کردمي | | ارغوانش زعفران سايد همي |
من عمروار احتسابش کردمي | | شهربانووار چون رفتي به راه |
از رياضت من رکابش کردمي | | مادياني کو شکيبا شد ز فحل |
راندمي شب چو نهيبش کردمي | | گرچه او را حاجت مهماز نيست |
من ز چشم بد نقابش کردمي | | بر چنين مرکوب سي فرسنگ راه |
بند زرين بر کتابش کردمي | | کلک سيمين در دواتش سودمي |
وز ره تسعين حسابش کردمي | | از در عشرين کتابش خواندمي |