کاهنگ چين خطا بود از بهر بهر مشک ناب | | اي دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب |
هر چند کام مست نباشد مگر شراب | | اي دل نگفتمت که ز لعلش مجوي کام |
کز غم چنان شوي که نبيني بخواب خواب | | اي دل نگفتمت که به چشمش نظر مکن |
زانرو که ترک ترک ختائي بود و صواب | | اي دل نگفتمت که ز ترکان بتاب روي |
آخر بقصد خويش چرا ميکني شتاب | | اي دل نگفتمت که مرو در کمند عشق |
آخر بقصد خويش چرا ميکني شتاب | | اي دل نگفتمت که مرو در کمند عشق |
سيراب کي شود جگر تشنه از شراب | | اي دل نگفتمت که اگر تشنه مردهئي |
کز زخم گوشمال فغان ميکند رباب | | اي دل نگفتمت که منال ار چه روشنست |
پيش رخي کزو برود آبروي آب | | اي دل نگفتمت که مريز آبروي خويش |
زانرو که ذره مهر نجويد ز آفتاب | | اي دل نگفتمت که ز خوبان مجوي مهر |
کز اين مدت جوي نگشايد به هيچ باب | | اي دل نگفتمت که درين باغ دل مبند |
زيرا که کبک را نبود طاقت عناب | | اي دل نگفتمت که مشو پايبند او |
طاوس را چه غم ز هواداري ذباب | | اي دل نگفتمت که مرو در هواي دل |
هر چند بي نمک نبود لذت کباب | | اي دل نگفتمت که طمع بر کن از لبش |
کافتي از آن کمند چو خواجو در اضطراب | | ايدل نگفتمت که سر از سنبلش مپيچ |