اي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ

اي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ شاعر : خواجوي کرماني گل برآورده ز شرم آن رخ گلرنگ رنگ اي روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ ليک دل همچون دل ريش من دلتنگ تنگ هست در زنجير زلف دلربايت دل فراخ لعل پيکاني شود فرسنگ در فرسنگ سنگ ناوک چشمت چو باد آرم ز خون چشم من تا برد ز آئينه‌ي جانم مي چون زنگ زنگ اي بت گلرخ بگردان باده‌ي گلرنگ را مطرب بلبل نوا را گو بزن در چنگ چنگ بلبل دستان سرا را گو برآر آواي ناي اي حريفان برکشيد اسب طرب را تنگ تنگ باز چون...