گلستان رخت خنديده برگل | | زهي زلفت شکسته نرخ سنبل |
کشيده سر ز کافور تو سنبل | | رسانده خط بياقوت تو ريحان |
چه دريابد گرش نبود تحمل | | عروسي را که او صاحب جمالست |
مکن در کار مسکينان تغافل | | چو ريش خستگانرا مرهم از تست |
چه سود از نالهي شبگير بلبل | | اگر گل را نباشد برگ پيوند |
نباشد کوه سنگين را تحمل | | بجانت کانکه برجان دارم از غم |
وگر جزو مني اي غم برو کل | | اگر عمر مني ايشب برو زود |
تو نيز اي شب مکن بر من تطاول | | چو از زلفش بدين روز اوفتادم |
کند مستي ببادامش تنقل | | خوشا آن بزم روحاني که هر دم |
که ساغر بانگ ميدارد که غلغل | | منه عود اي بت خوش نغمه از چنگ |
ز مي مستند و خواجو از تامل | | بزن مطرب که مستان صبوحي |