من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم
شاعر : خواجوي کرماني
ورنه از دود دل آتش بجهان در فکنم من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم در نفس شعله زند آتش عشق از دهنم همچو شمع ار سخن سوز دل آرم بزبان من چو مردم چه غم از سرزنش مرد و زنم مرد و زن برسر اگر تيغ زنندم سهلست وانکه جان ميدهد از حسرت تيغ تو منم هر کرا جان بود از تيغ بگرداند روي نيست بي شور سر زلف تو موئي ز تنم تن من گر چه شد از شوق ميانت موئي اين خيالست که بيني اثري از بدنم اثري بيش نماند از من و چون باز آئي عهد کردم که دگر عهد تو باور نکنم عهد بستي و شکستي و ز ما بگسستي نگذارد که من سوخته دل دم بزنم چون توانم که دمي خوش بزنم کاتش عشق دفتر از خون دلم پرشد و تر شد سخنم اگر از خويشتنم چند ز درد دل خويش دوستان عيب مگيريد که بي خويشتنم اگر از خويشتنم هيچ نميآيد ياد دفتر از خون دلم پر شد و تر شد سخنم مينوشتم سخني چند ز درد دل خويش چکنم دور فلک دور فکند از وطنم ايکه گفتي که بغربت چه فتادي خواجو تا که پوشد سر تابوت و که دوزد کفنم در پي جان جهان گرد جهان ميگردم