دوش پيري يافتم در گوشهي ميخانهئي
شاعر : خواجوي کرماني
در کشيده از شراب نيستي پيمانهئي | | دوش پيري يافتم در گوشهي ميخانهئي | ور خرد داري مکن انکار هر ديوانهئي | | گفت درمستان لايعقل بچشم عقل بين | کي بود گنجي چو ما در کنج هر ويرانهئي | | گر چه ما بنياد عمر از باده ويران کردهايم | شمع عشقش را کم افتد همچو ما پروانهئي | | روشنست اين کانکه از سوداي او در آتشيم | کانکه جاني باشدش نشکيبد از جانانهئي | | دل بدلداري سپارد هر که صاحبدل بود | زانکه او ديدار ننمايد بهر بيگانهئي | | آشنائي را بچشم خويش ديدن مشکلست | هر زماني کعبهئي برسازد از بتخانهئي | | هر که داند کاندرين ره مقصد کلي يکيست | يا بافسوني رود بر باد يا افسانهئي | | دل منه بر ملک جم خواجو که شادروان عمر | در چنين دامي شده نخجير آب و دانهئي | | حيف باشد چون تو شهبازي که عالم صيد تست | |