خداي را چه توان گفت شکر فضل و کرم

خداي را چه توان گفت شکر فضل و کرم شاعر : سعدي بدين نظر که دگرباره کرد بر عالم خداي را چه توان گفت شکر فضل و کرم خدايگان معظم اتابک اعظم به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه خليفه‌ي پدر و عم به اتفاق اعم سر ملوک زمان پادشاه روي زمين به ماه طلعت شاه و ستارگان حشم زمين پارس دگر فر آسمان دارد يکي به خدمت او دست بندگي بر هم يکي به حضرت او داغ خادمي بر روي به خدمت حرمش پشت پادشاهان خم به قبله‌ي کرمش روي نيکخواهان راست که تهنيت به ديار عرب رسيد و...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خداي را چه توان گفت شکر فضل و کرم

شاعر : سعدي

بدين نظر که دگرباره کرد بر عالم		خداي را چه توان گفت شکر فضل و کرم
خدايگان معظم اتابک اعظم		به دور دولت سلجوقشاه سلغرشاه
خليفه‌ي پدر و عم به اتفاق اعم		سر ملوک زمان پادشاه روي زمين
به ماه طلعت شاه و ستارگان حشم		زمين پارس دگر فر آسمان دارد
يکي به خدمت او دست بندگي بر هم		يکي به حضرت او داغ خادمي بر روي
به خدمت حرمش پشت پادشاهان خم		به قبله‌ي کرمش روي نيکخواهان راست
که تهنيت به ديار عرب رسيد و عجم		هنوز کوس بشارت تمام نازده بود
بر آستان جلالش نماند جاي قدم		ز سر نهادن گردن‌کشان و سالاران
هزار سال کم از حق او بود يک دم		سپاس بار خدايي که شکر نعمت او
به حکم آنکه همش دوست مي‌نهد مرهم		خوشست بر دل آزادگان جراحت دوست
الم خوشست به انديشه‌ي شفاي الم		شب فراق به روز وصال حامله بود
دگر نزاع نيفتد ميان گرگ و غنم		دگر خلاف نباشد ميان آتش و آب
که لرزه بر تن شيران فتد چو شير علم		ز سايه‌ي علم شير پيکرش نه عجب
که دوستان همه شادند، گو بمير از غم		اگر دو ديده‌ي دشمن نمي‌تواند ديد
اسير باد به زندان ساکنان عدم		وجود هر که نخواهد دوام دولت او
که خود هلاک شوند از حسد به خون شکم		شها به خون عدو ريختن شتاب مکن
دو نيمه باد سرش تا به سينه همچو قلم		هر آنکه چون قلمت سر به حکم بر ننهد
که تشنگان به فرات و پيادگان به حرم		چنان به عهد تو مشتاق بود نوبت ملک
زدند بر دل بدگوي ضربتي محکم		به حلق خلق فرو ريخت شربتي شيرين
به خير کوش و صلاح و سداد و عفو و کرم		جهان نماند و آثار معدلت ماند
نماند و تا به قيامت برو بماند رقم		که ملک و دولت اضحاک بي‌گناه آزار
شنيده‌اند نصيحت ز کهتران خدم		خطاي بنده نگيري که مهتران ملوک
که جز حديث نمي‌ماند از بني‌آدم		خنک تني که پس از وي حديث خير کنند
چو آفتاب که بر آسمان برد شبنم		به دولتت همه افتادگان بلند شدند
که سعيش از همه بيشست و حظش از همه کم		مگر کمينه‌ي آحاد بندگان سعدي
نبوده‌اند به ايام کس چنين خرم		هميشه خرميت باد و خير باد که خلق
وگر بود به سرنيزه باد چون پرچم		سري مباد که بر خط بندگي تو نيست