بود محبوس طفل شيرخواره

بود محبوس طفل شيرخواره شاعر : شيخ محمود شبستري به نزد مادر اندر گاهواره بود محبوس طفل شيرخواره اگر مرد است همراه پدر شد چو گشت او بالغ و مرد سفر شد تو فرزند و پدر آباي علوي است عناصر مر تو را چون ام سفلي است که آهنگ پدر دارم به بالا از آن گفته است عيسي گاه اسرا بدر رفتند همراهان بدر شو تو هم جان پدر سوي پدر شو جهان جيفه پيش کرکس انداز اگر خواهي که گردي مرغ پرواز که جز سگ را نشايد داد مردار به دونان ده مر اين دنياي غدار به حق...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بود محبوس طفل شيرخواره

شاعر : شيخ محمود شبستري

به نزد مادر اندر گاهواره		بود محبوس طفل شيرخواره
اگر مرد است همراه پدر شد		چو گشت او بالغ و مرد سفر شد
تو فرزند و پدر آباي علوي است		عناصر مر تو را چون ام سفلي است
که آهنگ پدر دارم به بالا		از آن گفته است عيسي گاه اسرا
بدر رفتند همراهان بدر شو		تو هم جان پدر سوي پدر شو
جهان جيفه پيش کرکس انداز		اگر خواهي که گردي مرغ پرواز
که جز سگ را نشايد داد مردار		به دونان ده مر اين دنياي غدار
به حق رو آور و ترک نسب کن		نسب چبود تناسب را طلب کن
«فلا انساب» نقد وقت او شد		به بحر نيستي هر کو فرو شد
ندارد حاصلي جز کبر و نخوت		هر آن نسبت که پيدا شد ز شهوت
نسب‌ها جمله مي‌گشتي فسانه		اگر شهوت نبودي در ميانه
يکي مادر شد آن ديگر پدر شد		چو شهوت در ميانه کارگر شد
که با ايشان به عزت بايدت زيست		نمي‌گويم که مادر يا پدر کيست
حسودي را لقب کرده برادر		نهاده ناقصي را نام خواهر
ز خود بيگانه خويشاوند خواني		عدوي خويش را فرزند خواني
وز ايشان حاصلي جز درد و غم چيست		مرا باري بگو تا خال و عم کيست
پي هزل اي برادر هم رفيق‌اند		رفيقاني که با تو در طريق‌اند
از ايشان من چه گويم تا چه بيني		به کوي جد اگر يک دم نشيني
به جان خواجه که اين ها ريشخند است		همه افسانه و افسون و بند است
وليکن حق کس ضايع مگردان		به مردي وارهان خود را چو مردان
شوي در هر دو کون از دين معطل		ز شرع ار يک دقيقه ماند مهمل
وليکن خويشتن را هم نگهدار		حقوق شرع را زنهار مگذار
به جا بگذار چون عيسي مريم		زر و زن نيست الا مايه‌ي غم
درآ در دير دين مانند راهب		حنيفي شو ز هر قيد و مذاهب
اگر در مسجدي آن عين دير است		تو را تا در نظر اغيار و غير است
شود بهر تو مسجد صورت دير		چو برخيزد ز پيشت کسوت غير
خلاف نفس کافر کن که رستي		نمي‌دانم به هر حالي که هستي
اشارت شد همه با ترک ناموس		بت و زنار و ترسايي و ناقوس
مهيا شو براي صدق و اخلاص		اگر خواهي که گردي بنده‌ي خاص
به هر لحظه درآ ايمان ز سر گير		برو خود را ز راه خويش برگير
مشو راضي به دين اسلام ظاهر		به باطن نفس ما چون هست کافر
مسلمان شو مسلمان شو مسلمان		ز نو هر لحظه ايمان تازه گردان
نه کفر است آن کز او ايمان فزايد		بسا ايمان بود کز کفر زايد
بيفکن خرقه و بربند زنار		ريا و سمعه و ناموس بگذار
اگر مردي بده دل را به مردي		چو پير ما شو اندر کفر فردي
مجرد شود ز هر اقرار و انکار		به ترسازاده ده دل را به يک بار