امام راحل، حکيم بصیر

مقام معظم رهبری(مدظله العالی) می فرمایند:
آن چشمي که مي تواند آن فعل و انفعالات را ببيند، اسمش در اصطلاح اسلامي و قرآني، عبارت از حکمت است.
«و اتيناه الحکمه و فصل الخطاب» (1). تا آن جايي که من فهميدم، حکمت، آن بينشي است که مي تواند حقايق را ماوراي غشاي مادي آن ببيند. با اين که من قبل از انقلاب هم سال هاي متمادي خدمت امام بزرگوار و عظيم الشأنمان، ارادت و اخلاص داشتم و ايشان را از نزديک مي شناختم، اما اين نکته را بعد از انقلاب متوجه شدم که امام يک مرد حکيم است. در اين جا، حکيم به معناي مصطلح آن- يعني فيلسوف- مورد نظر نيست؛ بلکه حکمت به همان معناي واقعي و قرآني آن- که خداي متعال مي فرمايد ما آن را به پيامبران داديم- مورد نظر است. اين کتاب هاي فهرستي- مثل المعجم المفهرس- را نگاه کنيد، با اين چيزها انس بگيريد؛ خيلي خوب است. در معجم، کلمه ي حکمت را پيدا کنيد. بعد به همه ي آياتي که در آن، کلمه ي حکمت هست، نگاه کنيد. اگر معناي آيات را هم متوجه نمي شويد، به ترجمه مراجعه کنيد و ببينيد که در قرآن، حکمت چيست.

من تصورم اين است که امام يک حکيم بود؛ يعني همان فعل و انفعالات معنوي باطني پشت پرده را- مثل جريان هاي زير زميني آب که علم خاصي دارد- مي ديد. هر کس اگر چشم هم نداشته باشد، دست که بزند، جريان آب رو را مي فهمد و با گوشش، صداي شر شر آن را هم مي شنود؛ اما جريان آبهاي زير زميني را نه. اين، معناي حکمت است. من مي ديدم، آن انسان استثنايي زمان ما- که هيچ کس با او قابل مقايسه نيست- مثل يان که جريان هاي زيرزميني حوادث و پشت پرده را مي بيند. نمي خواهيم بگوييم که امام، غيب مي دانست. خير، هيچ کس با او قابل مقايسه نيست- مثل اين که جريان هاي زيرزميني حوادث و پشت پرده را مي بيند. نمي خواهيم بگوييم که امام، غيب مي دانست. خير، هيچ کس جز کسي که خداي متعال به او اذن داده باشد، از غيب خبري ندارد. امام هم نه ادعا داشت و نه ما در مورد آن بزرگوار، اين ادعاها را داريم. ديد حکمت، غير از اين است؛ يعني چيزهايي را با يک احساس معنوي درک مي کند.
همه ي اين حوادثي که شما در انقلاب ديديد و امام درباره ي آن چيزي گفتند و شد، از اين قبيل بود. نه اين که تصور کنيد ايشان محاسبه ي مادي و سياسي مي کردند. نه، آن بزرگوار اهل اين محاسبات نبودند. البته فکر سياسي خيلي پخته يي داشتند و حقايق را مي فهميدند؛ امام اين طور نبود که همان محاسباتي را که معمولاً مي کنند، انجام بدهند. اين، همان غيب و ملکوت عالم و ملکوت وجود شماست که بايد به آن ايمان و اعتقاد داشت. راه رسيدن به آن هم تقواست.
اين که ملت ايران و رهبري مثل امام، در مقابل تجمع وسيع تمام احزاب کفر و نفاق، از شرقيش تا غربيش، از مسلمان امريکايي مذاقش تا مسلمان سوسياليست مزاجش، از منافق و مرتجعش تا شهوترانش (عده يي فقط به خاطر شهوتراني، با جمهوري اسلامي مبارزه مي کردند و براي آن کارها لشان لک زده بود! لذا از اين دستگاه بدشان مي آمد و با آن مبارزه مي کردند) بايستند و مطمئن به پيروزي باشند، ناشي از تقوايي است که به آنها حکمت و بصيرت را مي بخشد.

پي‌نوشت‌ها:
 

1- سوره مبارکه ص، آیه شریفه 20
 

منبع:www.khamenei.ir