موفقیت متن باز در گرو کار گروهی

اوایل سال ۱۹۷۸ اولین مجموعه توزیع نرم افزار برکلی روی کار آمد. این مجموعه شامل یک نوار از سیستم پاسکال برکلی و ویرایشگر EX بود. هزینه توزیع این نرم افزار ۵۰ دلار بود. یک سال بعد برکلی ترمینال های ED M۳ E را روی کار آورد و "جوی"، EM را بازنویسی کرد و به VI یک ویرایشگر واقعا ویژوآل تغییر نام داد. در مجموع ED ابتدا از آزمایشگاه های بل در نیوجرسی بیرون آمد به کالج کوین ماری در لندن و از آنجا به دانشگاه کالیفرنیا در برکلی رفت و سپس به نیوجرسی همان جایی که با ویرایش بعدی یونیکس یکی شد بازگشت.
ماجراهای لینوکس، پرل، سند میل و دیگر برنامه های کاربردی، که بتازگی شهرت زیادی یافته اند، نیز مشابه ویرایشگر ED است.
واضح است که در تمامی موارد فوق، شرکت ها مایلند کاربران را به سمت اشتراک گذاشتن نرم افزارها با دیگر کاربران هدایت کنند. بدون حمایت تولیدکنندگان و توزیع کنندگان نرم افزار و پشتیبانی آن ها، متصدیان، کاربران و برنامه نویسان، همگی، ناگریز از همکاری با یکدیگر هستند.
توزیع کنندگان نرم افزار برکلی، تایپ سواپ در یوزنیکس در طول بیشتر از یک دهه و وجود CDهای بیشمار امروزی، همگی، مانع از تحقق این مطلب شده اند.
عنصری که در فلسفه یونیکس مهم، اما با برنامه نویسی تجاری کاملا بیگانه به نظر می رسد این است که باید ایجاد تغییرات در کرنل، برنامه های کاربردی و بازنویسی آن ها همه توسط دو یا سه نفر نوشته شوند و نه یک تیم برنامه نویسی.
مدتی طول کشید تا مجموعه یوزنیکس و تولیدکنندگان نرم افزار متن باز به اینترنت نزدیک و با آن همگام شدند. در سال ۱۹۷۵، استیو هولم کرن و هم دانشگاهی هایش در ایلینویز، یونیکس را در مرکز دید و توجه کاربران آرپانت قرار دادند و سعی در جلب توجه این کاربران داشتند. چند سال بعد، اینترنت روی یونیکس نیز اجرا می شد.
شبکه (Net) بود که دانشجوی فنلاندی، لینوس توروالدز را قادر ساخت تا طرح ها و کارهایش را به سراسر دنیا بفرستد. همچنین به دیگر برنامه نویسان این امکان را داد تا نتایج و بازخوردهای کاری خود را در مجموعه های لینوکس، گنو، پرل و... مشارکت دهند. امروزه، هزاران برنامه نویس در سراسر دنیا در برنامه ها و سیستم­های عالی و پیشرفته ای مشارکت دارند و حتی یک سیستم خصوصی نیز وجود ندارد که نتوانند اشکال آن را رفع کنند.
شاید معمای جالبی باشد که چرا باند بزرگ برنامه نویسان سنت شکن، از تیم ای طراحی اغلب شرکت ها بسیار کاراتر و موثرتر کار می کنند. پاسخ واقعی در تفسیر و توضیح برایان کرنیگان هکر، نهفته است: در شرکتهای بزرگ، تیم های بزرگی روی پروژه ها کار می کنند. هزاران برنامه ویس هستند که روی برنامه ۴۰ میلیون خطی آفیس ۲۰۰۰ کار کرده ند، اما هر کس به کد این برنامه، حتی نگاهی انداخته باشد، می داند که بسیار سست و بدون سازماندهی است.
این موضوع به این دلیل است که یک تیم، قسمت یا قسمت هایی از یک برنامه را می نویسد و تیم دیگر، خطوط جدیدی به انتهای این قسمت یا قسمت ها اضافه می کند، حتی ممکن است این قسمت یا قسمت ها را به انتهای کد خود بیافزاید. کسی هم نمی داند که همه چیز به مرور در حال تغییر، تبدیل و واژگونی است. این مطلب، در حقیقت در مورد ۴۰ میلیون خط صادق است. در حالی که نرم افزارهای مدرن بی نام و امضا هستند نمی توان مایک کاولیشاو ۳۹ را از روی اسم رکس که نویسنده آن است، تشخیص داد. در مورد داس و ویندوز نیز همین ور. البته بسیاری می دانند که یونیکس را دو نفر به نام های کن تامپسون و دنیس رتشیه خلق کردند، بژارنه اشتروس تروپ، سی پلاس پلاس را نوشت و پدر پرل نیز هری وال است.
از این رو شاید دلیل واقعی اینکه نرم افزار متن باز خوب کار می کند، این باشد که نوشتن این برنامه ها و نقد آن ها توسط گروهی علاقه مند به نرم افزار، و نه صرفا مجبور به انجام آن، صورت می گیرد، اما این فرآیند نیز موانع و مشکلات خود را دارد. یک شرکت در این فرآیند نمی تواند برنامه و جدول زمان بندی تنظیم کند. به عنوان نمونه، مبانی نرم افزار آزاد، HURD، شش سال پس از اینکه آن ها را بیان کرد، منتشر شد؛ جالب این بود که در جدول زمان بندی برای لینوکس، فقط زمان خوردن نهار و شام گنجانده شده بود.
با وجود این، منظور کلی این است که نرم افزار متن باز تابع نظریات مقطعی شرکت های تبلیغاتی و سازمان های بازاریابی نیست. چون وقتی که موسسه ای از تجارت کنار بکشد؛ به طبع تولیدات نرم افزاری آن نیز باید بی ارزش شود. اگر این طور باشد چه کسی از آن ها پشتیبانی خواهد کرد؟
در نرم افزارهای باز، اگر مشکلی پیش آید؛ می توان آن را در شبکه مطرح کرد. از این طریق، به حتم پاسخ هایی دریافت خواهد شد که می تواند در حل مشکل به فرد مورد نظر، کمک بسیاری کند. امروزه تقریبا تمامی نیازهای کاربران، در شبکه منتشر شده و متن باز است و برای دریافت خیلی از این برنامه ها نیاز به پرداخت هیچ هزینه ای نیست.
نرم افزارهای آزاد و تجاری، تقریبا در یک زمینه، نقطه اشتراک دارند و آن اینکه این روزها اجازه ملاقات با لینوس توروالدز، خیلی آسان تر از اجازه ملاقات با بیل گیتس نیست.
منبع:www.aftabir.com
ارسال توسط کاربر محترم سایت : mohamadaminsh