دکتر فلمینگ مشهور می شود

فلمینگ با ادامه ی کار به عنوان متخصص واکسن درمانی شهرت یافت. او در حوزه ای خاص نیز اسم و رسمی پیدا کرد. او روش آزمایش جدیدی برای بیماری خانمان سوز سیفلیس یافت؛ آزمایشی که در آن فقط از یکی دو قطره خون استفاده می شد.
سیفلیس، اگر مداوا نشود، بدن انسان را در طول سالها به تدریج نابود می کند و می تواند از مادر به جنین منتقل شود. در دوران فلمینگ، پزشکان به دشواری می توانستند ابتلا به این بیماری را تشخیص دهند، زیرا جداسازی باکتری مارپیچی عامل این بیماری سخت بود. آزمایش فلمینگ به دکترها امکان می داد که وجود این باکتریها را، بر اساس تغییرات ایجاد شده در خون، تشخیص دهند. ابداع این آزمایش پیشرفت بزرگی بود و بیماران بسیاری برای انجام آن به نزد فلمینگ می شتافتند.

داروی معجزه گر

فلمینگ علاوه بر ابداع آزمایش جدیدی برای تشخیص سیفلیس، یکی از نخستین کسانی بود که راه بهتری برای مداوای این بیماری یافت. در آلمان، دانشمندی به نام پاول اِرلیش سعی می کرد مواد شیمیایی بسازد تا برای میکروبها بیشتر سمی باشند تا برای انسان. او قصد داشت یک «گلوله ی جادویی» بیابد- نوعی سلاح شیمیایی که فقط به میکروبی حمله کند که منظور مبارزه با آن است. اِرلیش 605 ماده ی شیمیایی را امتحان کرد و دریافت که یکی از آنها باکتری عامل سیفلیس را به شدت مسموم می کند، اما برای انسان ضرر به مراتب کمتری دارد. او این ماده را 606 و بعدها، سالورسان نامید. این ماده به بدن بیمار تزریق می شد تا به همه ی اندامها برسد و باکتریها را، در هر جا که کمین کرده اند، نابود کند.
اَلمروت رایت با اِرلیش آشنا بود و یکی از نخستین کسانی بود که مقداری سالورسان برای مصرف در بریتانیا دریافت کرد. او از فلمینگ و پزشک دیگری از گروه خود، به نام لئونارد کولبروک، درخواست کرد آن را آزمایش کنند. آنها این دارو را در مداوای سیفلیس به کار بردند و به موفقیت خوبی دست یافتند و فلمینگ به عنوان یکی از متخصصان خوب برای درمان این بیماری شناخته شد.
منبع: برچ، بِوِرلی؛ (1385)، آلگزاندر فلمینگ پیشگام در ساخت آنتی بیوتیک، ترجمه ی محمدرضا افضلی، چاپ اول.