لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

1. من برای دیدن معشوق خود و لبان زیبایش -که تشنه ی ریختن خون عاشقان است -حاضرم جانم را فدا کنم.
2. از آن چشم سیاه و مژگان بلند یار، شرمش باد هر آن کس که دلبری معشوق من و ناز و غمزه های آن چشم سیاه را دید و باز مرا سرزنش می کند که چرا عاشق شده ام! کسی که ناز و ادای چشمان سیاه معشوق مرا دیده و مرا به دلیل عاشق شدن سرزنش کند، باید از چشم سیاه او خجالت بکشد.
3. ای ساربان! بارهای سفر را نبند و به دروازه ی شهر مرو و همین جا بمان؛ بیا از کوی محبوب من که شاهراه امن و بی خطری است، بگذر.
4. من از بخت خویش سپاس گزارم؛ زیرا در این روزگار که وفا و محبت کمیاب است، معشوق خریدار عشق من است و به من لطف و عنایت دارد.
5. آنچه در پیشخوان عطاران است و آنچه از بوی خوش گل ها به مشام می رسد، اثر یک نسیم خوشبوی است که از معشوق به سوی ما می آید. بوی خوش نسیمی که از کوی معشوق می آید، خوشبوتر از عطرها و گل ها است.
6. ای معشوق! مرا همچو نسیم از درگاه خود مران، زیرا اشک گلگون من سبب طراوت و جلوه ی عشق توست.
7. دلِ من بیمار است و چشم معشوق، طبیب این دل بیمار است و تجویز فرموده است که من باید از لب شیرین معشوق بوسه ای بگیرم تا بیماری دل شفا یابد.
8. اگر غزل های من دلنشین و لطف است، به خاطر این است که از طرز سخن گفتن معشوق پیروی کرده ام؛ زیبارویی که حرف های جالب و شیرین می زند. سخنان معشوق من، همانند غزل های من دلنشین و لطیف است.