آن پیک نامور که رسید از دیار دوست

1. قاصدی آمد و نامه ای از جانب آن یار عزیز را آورد؛ نامه ای خوش خط و خوشبو که مانند دعایی برای حفظ جان من بود.
2. آن نامه نشان می داد که یار من از نظر زیبایی و شکوه و عظمت و عزت و متانت. هنوز هم در اوج کمال است و من هم از این بابت بسیار خوشحالم.
3. من دل خود را به رسم هدیه به آن قاصد معشوق دادم و از اینکه این قلب خویش را نثار یار کرده ام، شرمنده ام. مژدگانی ام ناقابل است و من شرمنده ام.
4. شکر خدا که به یاری بخت موافق و مساعد، همه ی کارهای یار بر وفق مراد است.
5. همه ی امور به اختیار یار من است؛ آسمان و ماه و... همه مطابق خواست و اراده ی یار من در حرکت و گردشند.
6. اگر تندباد حوادث و فتنه ها، هر دو جهان را نابود سازد و هر چراغی را خاموش کند، ما هم چنان چراغ چشم خود را در راه یار روشن می گذاریم و به انتظارش می نشینیم؛ من در هر شرایطی چشم انتظار او می مانم.
7. ای نسیم سحر! از آن خاک خوشبختی که معشوق من بر آن گام نهاده است، اندکی برای من بیاور تا من آن را سرمه ی چشم خود کنم و به چشمانم روشنی بخشم.
8. ما همیشه سرِ نیاز به درگاه عشق فرود می آوریم و اظهار حاجت و نیاز می کنیم؛ تا ببینیم چه کسی به وصال معشوق می رسد و او را در آغوش می گیرد و به خواب می رود؟
9. اگر دشمن به قصد آزار حافظ سخنی بگوید و یا شعر و هنر او را ارج ننهد، باکی نیست؛ سپاس خدا را که در برابر معشوق خود شرمنده نیستم و شعر و سخن من مورد لطف و عنایت اوست.