مترجم: سید عبدالحسین رئیس السادات
بندگان برگزیده ی خدایتعالی یعنی انبیای گرامی، صالحین، مؤمنین و پرهیزگاران در روز قیامت برای بخشش و مغفرت گناهان گنهکاران نزد خداوند شفاعت خواهند کرد و این شفاعت کردن به خاطر مقام و مرتبه و عزّت و احترامی است که خداوند سبحان به آنان بخشیده است و به درگاه خداوند نزدیک می سازند. این را باید به خاطر داشته باشیم که شفاعت کردن مقربان بارگاه الهی با اجازه، رضایت و تأیید خداوند سبحان صورت می گیرد. بدون رضایت و اجازه ی خدایتعالی عقیده به شفاعت داشتن گمراهی است؛ همچنان که شفاعت پس از اجازه ی الهی نص و امری صریح است و انکار آن گمراهی است.
در این باره، قرآن حکیم در جاهای متعددی فرموده ی خدایتعالی را بیان می کند که در ذیل بعضی از آنها را می آوریم:
1- مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ {2/ 255} چه کسی را این جرأت است که در پیشگاه او به شفاعت برخیزد مگر به فرمان او؟
2- مَا مِنْ شَفِیعٍ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ{10/ 3} پس از ( صدور) اجازه ( از جانب او) شفیع شفاعت خواهد کرد یا: هیچ کس شفیع و واسطه جز به رخصت او نخواهد بود.
3- لاَ یَمْلِکُونَ الشَّفَاعَةَ إِلاَّ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمَنِ عَهْداً {19/ 87} هیچ کس مالک شفاعت نباشد مگر کسی که ( به پرسش حق) از خدای مهربان عهد نامه ( توحید کامل و شفاعت) دریافت کرده است.
4- یَوْمَئِذٍ لاَ تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِیَ لَهُ قَوْلاً {20/ 109} در آن روز، شفاعت هیچ کس سود نبخشد جز آن کس که خدای رحمان به او رخصت شفاعت داده.
5- وَ لاَ تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلاَّ لِمَنْ أَذِنَ لَهُ {34/ 23} و شفاعت کسی هم جز آن که خدا به او اذن شفاعت داده سودمند نیست ( پس از اینان چشم شفاعت مدارید و خاصّان و انبیاء را در دنیا و آخرت شفیع خود قرار دهید)...[ توصیه می کنم خواننده ی محترم به آیه ی قبل و دنباله ی همین آیه و آیه ی بعد هم مراجعه بکند. م ].
منبع مقاله: القادری، دکتر محمد طاهر، (1390)، عقیده شفاعت، سید عبدالحسین رئیس السادات، تهران: مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی- معاونت فرهنگی، چاپ اول.
/م
