صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آورد

تفسیر عرفانی
1. هنگام سحر، باد صبا بوی خوشی از زلف زیبای معشوق را به همراه آورد که با آن شور و شوق زیادی در دل عاشق و پریشان ما ایجاد کرد.
2. من خیال قد و بالای زیبای یار دلربا را از باغ دیدگانم دور کردم، زیرا هر گلی که در آن می شکفت، غم و اندوه بسیار با خود به همراه می آورد.
3. فروغ چهره ی همچون ماه معشوق بر دل عاشق من تجلّی یافت و این تجلّی چنان نوری دارد که خورشید آسمان در برابر آن شرمنده است و چهره ی خود را پنهان می کند.
4. بیم آن می رفت که معشوق دل مرا برباید، من نیز دل عاشق خود را رها کردم تا او ببرد، ولی این دل پر خون از غصّه ی عشق یار، با همان کشش عشق می رفت و راه نخستین را ادامه می داد.
5. آن روزها با ترانه سرایی مطرب و بانگ نوشانوش ساقی، چنان از خود بی خود و شیفته ی دیدار معشوق شدم که دایم از مجلس بیرون می رفتم و چشم به راه آمدن او می شدم، زیرا که قاصد از آن احوال و راه دشوار به سختی می توانست خبر بیاورد.
6. چنانچه معشوق،ما را به ذکر و عبادت خداوند وامی داشت و یا زنّار بر کمر ما می بست و به کفر فرمان می داد،سراسر لطف و احسانی بود که در حقّ ما روا می داشت.
7. آفرین بر چین زیبای ابروی معشوق که این چنین مرا بیمار و ضعیف کرده است ولی با این حال، ناز ابروهای کمانی او پیام شادی و سلامتی برای من می آورد.
8. دیشب، باورم نمی شد که حافظ هم پیاله ی شراب در دست داشته باشد، اما او هم همان کاری را انجام می دادکه صوفیان متظاهر به پرهیزکاری می کنند.