اندیشه اهتمام به دعا بیش از قرآن

پرسش :

چرا شیعه به کتاب‌های دعا بیش از قرآن اهتمام می‌ورزد؟

پاسخ :
در آموزه‌های دینی، که از ائمه اهل بیت(علیهم السلام) به ما رسیده است، چنین مطلبی که به دعا بیش از تلاوت قرآن باید بها داد، وجود ندارد. قرآن، معجزه جاودان و آخرین حلقه از کتب آسمانی است که پیوسته بر تارک اعصار می‌درخشد و روایات زیادی در تأکید بر قرائت و حفظ و تلاوت آن با صدای خوش رسیده و در این مورد کتاب‌های ویژه‌ای به نگارش درآمده است.

کافی است در این مورد به کتاب «قرآن در روایات اهل بیت(علیهم السلام)» که در ایران و مصر منتشر شده است، مراجعه کنید. مراجعه به این کتاب، عظمت و اهمیت این کتاب آسمانی را نزد پیشوایان به روشنی ثابت می‌کند.

هم اکنون در جمهوری اسلامی ایران، اهتمام فراوانی به حفظ قرآن در میان برادران و خواهران و حتی نونهالان پدید آمده است. تا آنجا که کودکانی در سن 5 سالگی یا کمی بیشتر، حافظ کل قرآن شده‌ و در مسابقات بین‌المللی برنده جوایز گشته‌اند و در داخل کشور نیز همه ساله مسابقات بین المللی برگزار می‌شود و با دعوت از داوران بین‌المللی، برگزیدگان رشته‌های حفظ ، ترجمه و تفسیر با اعطای جایزه تشویق می‌شوند. و نیز رسانه‌ای ویژه قرآن تأسیس شده که 24ساعته، برنامه‌های قرآنی اجرا و پخش می‌کند.

توجه ویژه به ادعیه در میان مردم، بیشتر در مورد دعای کمیل و ندبه است که به صورت دسته جمعی در شب‌های جمعه و صبح جمعه خوانده می‌شود و همین سبب شده است این توهم پیش آید که عنایت به دعا بیش از عنایت به قرآن است.

از آنجا که در میان اهل سنّت چنین ادعیه بلیغ و رسا و سازنده‌ای کمتر وجود دارد، لذا عنایت آنان به دعا بسیار کم است و همین سبب شده است که عنایت شیعه به دعا چشمگیرتر به نظر آید.

خواندن «دعا» و راز و نیاز با خدا، از والاترین مراتب عبادت و پرستش خدا است که در حق آن گفته شده است: «الدعاء مخّ العبادة»[1]: «راز و نیاز با خدا، مغز عبادت است».[1]
 
پی‌نوشت‌:
[1]. سفینة البحار: ج 1، ماده دعا.
 
منبع: گزیده راهنمای حقیقت، آیت الله سبحانی، ص 116.