رفتار صحیح در خانواده های تک فرزند
پرسش :
در خانواده های تک فرزند، رفتار درست چگونه است؟
پاسخ :
بسیاری از والدین می پرسند که من یک فرزند دارم. آیا برای او مشکلی پیش خواهد آمد یا حتما باید فرزند دیگری هم باشد؟ به طور کلی چهار نوع خانواده تک فرزند وجود دارد: یک نوع خانواده هایی که یک فرزند دارند و از این بابت ناراحت هم نیستند، چرا که خودشان تصمیم گرفته اند و راضی هم هستند. این خانواده ها هیچ وابستگی به فرزندشان ندارند. در بعضی از خانواده های تک فرزند، مادر به شدت به فرزند خود وابسته است و این وابستگی بیشتر برای مادر مشکل ایجاد می کند تا فرزند. مثلا مادری که همواره نگران است و خود را مسئول محافظت از فرزندش می داند و او را همراهی می کند، یک مشکل مضاعف دارد.
نوع دوم خانواده هایی هستند که می خواستند بیشتر از یک فرزند داشته باشند ولی نتوانسته اند. این خانواده ها ممکن است اظهار ناراحتی کنند، چون تمایل داشته اند که فرزندان بیشتری داشته باشند. این گروه ممکن است به طور دائم در حضور فرزند خود اظهار کنند که دلمان می خواست بچه های بیشتری داشتیم و متاسفیم از اینکه چنین نیست. چنین صحبتهایی برای کودک مضر است.
گروه سوم خانواده هایی هستند که فرزندان بیشتری داشته اند، اما بر اثر بیماری یا تصادف یا هر حادثه دیگری، در حال حاضر فقط یک فرزند دارند. اینها هم جزء خانواده های تک فرزند به حساب می آیند و به شدت به فرزند خود وابسته هستند و دائم نگرانند که مبادا این فرزند را نیز از دست بدهند. این نوع برخورد نیز بر روح و روان این فرزند تأثیر می گذارد.
گروه چهارم خانواده هایی هستند که یک فرزند دارند اما این فرزند واقعی آنها نیست، بلکه فرزندخوانده است. این گروه از خانواده ها هم باز نگرانند که مبادا فرزندخوانده آنان به واقعیت پی ببرد و علاقه اش نسبت به والدین غیرواقعی اش از بین برود و آنها را ترک کند.
این طرز تفکر اشتباه است. به طور خلاصه، اگر خانواده ای یک فرزند داشته باشد و چنین تصمیم گرفته باشد و از این بابت نگران هم نباشد و خودش را به فرزندش وابسته نکند، فرزند او هیچ مشکلی پیدا نخواهد کرد. در این صورت باید اوقات تنهایی فرزندش را با بچه های همسن و سال او پر بکند و امکان یادگیری مهارتهای متنوعی در زمینه های هنری، ورزشی، فرهنگی و ... را برای او فراهم سازد تا از تنها بودنش رنج نبرد.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
بسیاری از والدین می پرسند که من یک فرزند دارم. آیا برای او مشکلی پیش خواهد آمد یا حتما باید فرزند دیگری هم باشد؟ به طور کلی چهار نوع خانواده تک فرزند وجود دارد: یک نوع خانواده هایی که یک فرزند دارند و از این بابت ناراحت هم نیستند، چرا که خودشان تصمیم گرفته اند و راضی هم هستند. این خانواده ها هیچ وابستگی به فرزندشان ندارند. در بعضی از خانواده های تک فرزند، مادر به شدت به فرزند خود وابسته است و این وابستگی بیشتر برای مادر مشکل ایجاد می کند تا فرزند. مثلا مادری که همواره نگران است و خود را مسئول محافظت از فرزندش می داند و او را همراهی می کند، یک مشکل مضاعف دارد.
نوع دوم خانواده هایی هستند که می خواستند بیشتر از یک فرزند داشته باشند ولی نتوانسته اند. این خانواده ها ممکن است اظهار ناراحتی کنند، چون تمایل داشته اند که فرزندان بیشتری داشته باشند. این گروه ممکن است به طور دائم در حضور فرزند خود اظهار کنند که دلمان می خواست بچه های بیشتری داشتیم و متاسفیم از اینکه چنین نیست. چنین صحبتهایی برای کودک مضر است.
گروه سوم خانواده هایی هستند که فرزندان بیشتری داشته اند، اما بر اثر بیماری یا تصادف یا هر حادثه دیگری، در حال حاضر فقط یک فرزند دارند. اینها هم جزء خانواده های تک فرزند به حساب می آیند و به شدت به فرزند خود وابسته هستند و دائم نگرانند که مبادا این فرزند را نیز از دست بدهند. این نوع برخورد نیز بر روح و روان این فرزند تأثیر می گذارد.
گروه چهارم خانواده هایی هستند که یک فرزند دارند اما این فرزند واقعی آنها نیست، بلکه فرزندخوانده است. این گروه از خانواده ها هم باز نگرانند که مبادا فرزندخوانده آنان به واقعیت پی ببرد و علاقه اش نسبت به والدین غیرواقعی اش از بین برود و آنها را ترک کند.
این طرز تفکر اشتباه است. به طور خلاصه، اگر خانواده ای یک فرزند داشته باشد و چنین تصمیم گرفته باشد و از این بابت نگران هم نباشد و خودش را به فرزندش وابسته نکند، فرزند او هیچ مشکلی پیدا نخواهد کرد. در این صورت باید اوقات تنهایی فرزندش را با بچه های همسن و سال او پر بکند و امکان یادگیری مهارتهای متنوعی در زمینه های هنری، ورزشی، فرهنگی و ... را برای او فراهم سازد تا از تنها بودنش رنج نبرد.
منبع: پاسخ به والدین، دکتر سیما فردوسی، تهران: انتشارات صابرین، چاپ سیزدهم، 1394.
