پرسش :
منظور از دستگاه تنفس چيست؟
پاسخ :
بدن انسان براي زنده ماندن و تداوم حيات خود به مواد اوليه ي زيادي نيازمند است که اکسيژن موجود در هوا يکي از اصلي ترين اين مواد است. اکسيژن موجود در هوا بايد وارد خون شده و از طريق عروق خوني بزرگ و کوچک خود را به سلول هاي سرتاسر بدن برساند. براي آنکه اکسيژن وارد خون شده و در آن گردش کند لازم است فاصله ي ميان آن دو به حداقل ممکن برسد. پوست آدمي که از ضخامت مشخصي برخوردار است مانع از ورود مستقيم اکسيژن به عروق زيرپوستي مي شود بنابراين لازم است از راهي ديگر اکسيژن وارد خون شود.
دستگاه تنفس انسان کار انتقال اکسيژن را از هوا به نزديکي هاي عروق کوچک بر عهده دارد. وقتي هوا که حدود 20 درصد آن را اکسيژن تشکيل مي دهد در نزديکي دهان قرار دارد به خودي خود نمي تواند وارد آن شده و از راه هاي هوايي متعدد خود را به خون و عروق خوني برساند. در انتهاي راه هاي هوايي بزرگ و کوچک دستگاه تنفس، کيسه هايي وجود دارد که به کيسه هاي هوايي معروف است و از کنار ديواره هاي نازک اطراف آن عروق خوني عبور مي کنند.
براي مجسم کردن بهتر کيسه هاي هوايي بهتر است يک بادکنک را در نظر بگيريد که به انتهاي يک لوله ي نازک متصل شده است اما تفاوت اصلي آن در نوع رسيدن هوا به اين بادکنک ها يا کيسه هاي هوايي است. براي رسيدن هوا به بادکنک لازم است يک نفر دهان خود را بر ابتداي لوله گذاشته و در آن بدمد ولي در کيسه هاي هوايي که در انتهاي راه هاي هوايي کوچک قرار دارند اين گونه نيست، بلکه يک نيرو که به ديواره هاي بادکنک (کيسه هاي هوايي تنفسي) فشار منفي وارد مي آورد، باعث ايجاد فشار منفي و نوعي مکش شده که نتيجه ي آن اتساع کيسه هاي هوايي است. و اين اتساع خودبخود هوا را وارد کيسه هاي هوايي مي کند. وقتي که اکسيژن لازم از هوا گرفته شد و دي اکسيد کربن به آن داده شد، فشار معکوس از روي کيسه هاي هوايي برداشته شده و باعث مي شود تا هواي درون کيسه ها از طريق لوله هاي کوچک و بزرگ که همان مجاري تنفسي هستند به خارج هدايت شود.
اين کار را عضلات تنفسي با کمک اعضاء جدار قفسه ي صدري مثل دنده ها انجام مي دهند. آنچه باعث انقباض عضلات تنفسي مي شود، اعصاب حرکتي هستند که هم به صورت ارادي و هم غير ارادي فعاليت مي کنند.
اعصاب حرکتي که با تحريک عضلات تنفسي جدار قفسه ي صدري باعث اتساع قفسه ي صدري مي شوند تحت تأثير يک هسته ي عصبي قرار دارند که مرکز تنفسي ناميده شده و در بصل النخاع قرار دارد. اين مرکز تنفسي، هم به صورت خودکار و هم تحت تأثير پيامهاي قشر مغز فعاليت مي کنند.
وقتي شروع به فعاليت بيشتر از معمول مي کنيم و توليد دي اکسيد کربن افزايش مي يابد باعث تغييراتي در ميزان اسيديته خون مي شود که نتيجه ي آن افزايش فعاليت هسته و مرکز تنفسي براي دفع آن مي باشد. وقتي هسته و مرکز تنفسي احساس نياز کند تعداد تنفس را که به طور حدود 12 در دقيقه است، گاهي به بالاتر از 30 تنفس در دقيقه مي رساند.
به استاع قفسه ي صدري که باعث ايجاد فشار منفي در کيسه هاي هوايي شده و هواي لازم را به آن ها مي رساند دم مي گوييم. در انتهاي هر دم، انقباض عضلات تنفسي خاتمه مي يابد، قفسه ي صدري بر روي هم مي خوابد، کيسه هاي هوايي بر روي هم مي خوابند و هواي درون خود را به بيرون هدايت مي کنند که به اين عمل بازدم گفته مي شود. پس عمل دم و بازدم اکسيژن لازم را از هواي پيراموني ما به خون مي رساند و مواد زائد از جمله دي اکسيد کربن، همچنين اسيدهاي فرار را به هواي اطراف باز مي گرداند.
عمل دم و بازدم توسط دستگاهي با نام دستگاه تنفس انجام مي شود .
بدن انسان براي زنده ماندن و تداوم حيات خود به مواد اوليه ي زيادي نيازمند است که اکسيژن موجود در هوا يکي از اصلي ترين اين مواد است. اکسيژن موجود در هوا بايد وارد خون شده و از طريق عروق خوني بزرگ و کوچک خود را به سلول هاي سرتاسر بدن برساند. براي آنکه اکسيژن وارد خون شده و در آن گردش کند لازم است فاصله ي ميان آن دو به حداقل ممکن برسد. پوست آدمي که از ضخامت مشخصي برخوردار است مانع از ورود مستقيم اکسيژن به عروق زيرپوستي مي شود بنابراين لازم است از راهي ديگر اکسيژن وارد خون شود.
دستگاه تنفس انسان کار انتقال اکسيژن را از هوا به نزديکي هاي عروق کوچک بر عهده دارد. وقتي هوا که حدود 20 درصد آن را اکسيژن تشکيل مي دهد در نزديکي دهان قرار دارد به خودي خود نمي تواند وارد آن شده و از راه هاي هوايي متعدد خود را به خون و عروق خوني برساند. در انتهاي راه هاي هوايي بزرگ و کوچک دستگاه تنفس، کيسه هايي وجود دارد که به کيسه هاي هوايي معروف است و از کنار ديواره هاي نازک اطراف آن عروق خوني عبور مي کنند.
براي مجسم کردن بهتر کيسه هاي هوايي بهتر است يک بادکنک را در نظر بگيريد که به انتهاي يک لوله ي نازک متصل شده است اما تفاوت اصلي آن در نوع رسيدن هوا به اين بادکنک ها يا کيسه هاي هوايي است. براي رسيدن هوا به بادکنک لازم است يک نفر دهان خود را بر ابتداي لوله گذاشته و در آن بدمد ولي در کيسه هاي هوايي که در انتهاي راه هاي هوايي کوچک قرار دارند اين گونه نيست، بلکه يک نيرو که به ديواره هاي بادکنک (کيسه هاي هوايي تنفسي) فشار منفي وارد مي آورد، باعث ايجاد فشار منفي و نوعي مکش شده که نتيجه ي آن اتساع کيسه هاي هوايي است. و اين اتساع خودبخود هوا را وارد کيسه هاي هوايي مي کند. وقتي که اکسيژن لازم از هوا گرفته شد و دي اکسيد کربن به آن داده شد، فشار معکوس از روي کيسه هاي هوايي برداشته شده و باعث مي شود تا هواي درون کيسه ها از طريق لوله هاي کوچک و بزرگ که همان مجاري تنفسي هستند به خارج هدايت شود.
اين کار را عضلات تنفسي با کمک اعضاء جدار قفسه ي صدري مثل دنده ها انجام مي دهند. آنچه باعث انقباض عضلات تنفسي مي شود، اعصاب حرکتي هستند که هم به صورت ارادي و هم غير ارادي فعاليت مي کنند.
اعصاب حرکتي که با تحريک عضلات تنفسي جدار قفسه ي صدري باعث اتساع قفسه ي صدري مي شوند تحت تأثير يک هسته ي عصبي قرار دارند که مرکز تنفسي ناميده شده و در بصل النخاع قرار دارد. اين مرکز تنفسي، هم به صورت خودکار و هم تحت تأثير پيامهاي قشر مغز فعاليت مي کنند.
وقتي شروع به فعاليت بيشتر از معمول مي کنيم و توليد دي اکسيد کربن افزايش مي يابد باعث تغييراتي در ميزان اسيديته خون مي شود که نتيجه ي آن افزايش فعاليت هسته و مرکز تنفسي براي دفع آن مي باشد. وقتي هسته و مرکز تنفسي احساس نياز کند تعداد تنفس را که به طور حدود 12 در دقيقه است، گاهي به بالاتر از 30 تنفس در دقيقه مي رساند.
به استاع قفسه ي صدري که باعث ايجاد فشار منفي در کيسه هاي هوايي شده و هواي لازم را به آن ها مي رساند دم مي گوييم. در انتهاي هر دم، انقباض عضلات تنفسي خاتمه مي يابد، قفسه ي صدري بر روي هم مي خوابد، کيسه هاي هوايي بر روي هم مي خوابند و هواي درون خود را به بيرون هدايت مي کنند که به اين عمل بازدم گفته مي شود. پس عمل دم و بازدم اکسيژن لازم را از هواي پيراموني ما به خون مي رساند و مواد زائد از جمله دي اکسيد کربن، همچنين اسيدهاي فرار را به هواي اطراف باز مي گرداند.
عمل دم و بازدم توسط دستگاهي با نام دستگاه تنفس انجام مي شود .
