کسی که اقوام نزدیک رهایش کنند غریبه ها به یاریش می آیند

امام علی علیه السلام فرمودند:

مَن ضَیَّعَهُ الاَقرَبُ اُتِیحَ لَهُ الاَ بعَدُ.

کسی که اقوام نزدیک او را رها کنند اشخاص غریبه به یاری او برخیزند.

نهج البلاغه، حکمت 14

نمونه بارز کلام امام علیه السلام شخص رسول الله صلی الله علیه و آله بود که بعضی از اقوام نزدیک به آن حضرت او را تنها گذاشتند اشخاص غریبه مثل سلمان از فارس بلال از حبشه صهیب از روم خباب بن ارت از لبنان و اباذر غفاری از همان منطقه و شامات به پیامبر گرویدند. البته این جنبه مثبت قضیه است جهت منفی آن برخورد تند و غلط با اقوام است که باعث بریدن فامیل از انسان می شود وبناچار باید با بیگانگان بجوشد و انس گیرد. پیوند خویشاوندی و ارتباط با ارحام را نباید دست کم گرفت. ارحام برای انسان در حکم بال هستند دست و زبانشان مددکار مایند.

همان گرامی فرمود:

اَیُّهَا النّاسُ اِنَّهُ یَستَغنِی الرَّجُلُ وَ اِن کانَ ذا مالٍ عَن عِترَتِهِ وَ دِفاعِهِم عَنهُ باَیدیهِم وَ اَلسِنَتِهِم.(1)

ای مردم! هیچ کس هر اندازه ثروتمند باشد از خویشاوندان خود و حمایت عملی و زبانی آنان از خویش بی نیاز نیست.

و نیز فرمود:

و اَکرِم عَشِیرَتَک فَاِنَّهُم جَناحُکَ الذَّی بِهِ تَطِیُر(2)

وابستگان خود را گرامی بدار چه آنان پر و بال پرواز تو هستند.

حالا اگر کسی با ارحام خود قطع رابطه کند و برای مسایل مادی و زودگذر دنیا فامیل و اقوام او را رها نماید نتیجه همان است که مولایمان فرمود غریبه ها به او جذب می شوند و باید با کسی نشست و برخاست کند که همخون او نیستند.

پی نوشت:
1- نهج البلاغه خطبه 23
2- بحار ج 74 ص 105

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.