پرهیز دهنده به بدی و مژده دهنده به خوبی

امام علی علیه السلام فرمودند:

مَنْ حَذَّرَکَ کَمَنْ بَشَّرَکَ.

کسی که تو را از بدی ها پرهیز می دهد همانند کسی است که ترا به خوبی ها مژده می دهد.

نهج البلاغه، حکمت 56

ترساندن از عذاب الهی و بشارت به رحمت پروردگار مقدس ترین کار است چرا که کار انبیاء و در راس آنها رسول مکرم اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و اله و سلم می باشد.

یَا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاکَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِیرًا (3)
ای رسول خدا ما تو را فرستاده ایم تا شاهد بر رفتار مردم و بشارت دهنده و بیم رسان باشی.

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم خود فرمود:
اَمَّا النَّذیُر فَاِنّی نَذیرٌ بِالنّارِ مَن عصانِی و اَمَّا البَشیرُ فَاِنّی اُبَشِّرُ بالجَنَّهِ مَن اطاعَنِی (4)
اما نذیر به تحقیق که من کسانی را که نافرمانیم کنند از آتش دوزخ می ترسانم و اما بشیر به تحقیق که من کسانی را که اطاعتم کنند مژده بهشت می دهم.

امام علیه السلام در فرمایش خودشان به ما می فهماند که بیم دهنده از آتش دوزخ دلسوز ماست و با مژده دهنده به بهشت تفاوتی ندارد. پس باید نصایح کسانی که ما را انذار می نمایند از جان و دل بپذیریم که به خیر ماست. البته شخص ناصح و بیم دهنده آن وقت موفق در کار خویش است که شنونده اهل دل و خشیت باشد و گوش شنوا داشته باشد.

إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرُ مَنْ یَخْشَاهَا (3)
همان تو (ای رسول) ترساننده کسی هستی که اهل خشیت و ترس از خداست.

پی نوشت:
1- احزاب 45
2- تفسیر مجمع البیان ج 8 ص 168
3- نازعات 45

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.