زبان درنده ای است که اگر مهار نشود می درد

امام علی علیه السلام فرمودند:

اللِّسَانُ سَبُعٌ إِنْ خُلِّیَ عَنْهُ عَقَرَ.

زبان گزنده درنده ای است که اگر به حال خود گذاشته شود می درد.

نهج البلاغه، حکمت 57

همه اعضا و غرائز را باید کنترل کرد ولی زبان را بیشتر زیرا که سایر اعضا و غرائز به وسیله زبان به خطا و لغزش کشیده می شوند.

اغلب اختلافات خانوادگی و اجتماعی از هرزه گویی و آزادی زبان ایجاد می شود و گاه به تعبیر امام علیه السلام اللِّسانُ سَبُعٌ زبان درنده خویی می کند و جامعه ای را به آشوب می کشد و باعث فتنه می شود.

همان گرامی فرمود:
رُبَّ لَغوٍ یَجلِبُ شرَّاً (1)
چه بسا سخن لغو و بیهوده ای که شر به پا می کند.

پس به طو ر جدی باید زبان را حبس کرد و فقط در مواقع ضروری آزادش نمود. همان بزرگوار فرمود:
صلاحُ الاِنسانِ فِی حبسِ اللِّسان (2)
صلاح انسان در زندانی کردن زبان است.

مردی در محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم در حرف زدن زیاده روی کرد و بیهوده گفت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: چند چیز در برابر زبان تو حاجت و مانع است؟ عرض کرد لبانم و دندان هایم فرمود: همین مقدار نمی تواند جلوی زیاده روی در سخن را بگیرد؟ (3)

پی نوشت:
1- غرر الحکم 236
2- جامع السعادات ج 2 ص 191
3- همان

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.